Քեռի Քուչին… քայլերը մեծ,
Ուստա Կատվի շեմքում կանգնեց։
|
|
Նշանակած օրը շեմքում կանգնելով և ուստին չգտնելով՝ Շունը կանչում է.
— Ուստեն ո՞ւր ա, փափախս ո՞ւր ա։
|
|
Ասում են.
— Մի քիչ կացի, հրես կերևա։
|
|
Ու շարունակությունն էլ սկսվում է այսպես.
Պարոնը ավելորդ է գտել վերևի տողերը, հանել է միջից՝ և ուղղակի ասում է.
Ուստա Կատուն համ որոշած ժամանակին չէ կարել գդակը, համ էլ անտեղի բարկանում է Շան վրա։ Շունը նեղանում է, թե՝ հեր օրհնած, էլ ինչ ես բարկանում՝
Փող եմ տըվել, շուտով կարի,
Թե չէ՝ ասա էգուց արի։
|
|
Պարոնը այս տողերն էլ է գտել ավելորդ և նույնպես հանել։
Շունը մյուս անգամ է գալիս, դարձյալ գդակ չկա։ Այս անգամ կռվում են։
Էլ անպատիվ, պետռը խոսքեր,
Էլ հին ու նոր, էլ հերն ու մեր, և այլն։
|
|
Այս հայհոյանքն էլ է ռամկական թվացել պարոնի ճաշակին և նույնպես դուրս է թողել։
Ուստա Կատուն մուշտարու տված մորթին տակովն է արել ու կոտր ընկել։ Դրա համար ես գրել եմ.
Էն օրվանից մինչև օրս էլ
Շունն էս բանը չի մոռացել։
|
|