Մի ուրիշ անգամ տեսնելով, որ մի աստղ թռավ, նա հարցնում է.
|
Այս բոլորի համար պ. Մոճոռյանը մեզ պատասխանում է․
|
Եվ այս խոստավանելով հանդերձ դարձյալ ստիպում է մեզ յուր դատարկ ու ամայի սրտում բանաստեղծի խանդ ու տաղանդ որոնել, չորցած ծաղկից բուրմունք ընդունել…
Պր. Մոճոռյանը ոչ թե զուրկ է թեկուզ փոքրիկ բանաստեղծի երևակայությունից ու շնորհքից, այլև հասարակ հիշողություն անգամ չունի։ Նա առաջին տողում ասածը մոռանում է մյուս տողում և այդպիսով հառաջանում են խայտառակ հակասություններ, որոնք այնքան շատ են և աչքի ընկնող, որ մարդ ամեն մի ոտանավոր կարդալուց հետո, ակամայից հիշում է մի ուրիշ այսպիսի բանաստեղծի նշանավոր դարձած տողերը.
|
Ինքնաստեղծ այլանդակ բառեր ու նախադասություններ որքան կամենաք․ մոլեգնային վշտեր, անշուք սիրտ, չար ճակատագրի անողոք բախտ, որոտ հրաման, և այլն և այլն։
Հանգերի ու վանկերի մեծ անհամաձայնության մասին էլ չենք խոսում,
Պր. Մոճոռյանը նմանություններ էլ ունի. (Վտակ, Ամպ, Տվեք ինձ մի քաղցր քուն, Եթե սիրտս ոչ մի տեղում, և այլն)։ Այս անհիշատակ նմանություններն էլ այնքան են հաջող, որ ինձ հիշեցնում են մի ուրիշ բան։ Մեր գյուղացի քարտաշին
