Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ6.djvu/322

Այս էջը հաստատված է



Թող չիման տեղ նըստեմք, ջուր լինի և խոտ, (108)
Կարմիր գինի խմենք մէկըզմէկի մօտ,
Միմեանց նըւիրեմք վարդ անուշահոտ»․․․


Եվ սիրում է ուրախանալ, մանավանդ երբ՝

«Վերանայ ձմեռըն և գայ ամառըն,
Հասանի գինին և թազա գառըն,
Կանաչի խոտըն և ձաղկի ծառըն
            Տերևախառըն»․․․ (էջ 103)


Ու սիրում է։

Սիրում է մի ջահել այրի գեղեցկուհու։ Սիրում է տարերային, իրապաշտ, մեղավոր մի սիրով, որ և խոստովանում ու պատմում է ամենայն պարզությամբ։ Եվ բախտավոր է իր սիրով, գրեթե գանգատ չունի «զալումից»։ Հրճվանքով հանգի է առնում ու երգում իր երջանկության ժամերը։ Սիրած կինն էլ, երևում է, կենսուրախ ու լիասիրտ մի կին է եղած, և՛ ժպտացել է, և՛ ծաղիկ է ձգել, և՛ նամակ է գրել, և՛ աչքով է արել, և՛ այցելել, և՛ պատվերներ տվել․․․ Շատ հետաքրքրական է 17 դարու զանգեզուրցի էս հայ կնոջ պատկերն ու վարք ու բարքը։ Եվ սիրող բանաստեղծը, որ գրեթե նրա ամեն մի շարժումը արձանագրել է, մեզ շատ գաղտնիքներ է հայտնում։ Պատմում է, թե նա ինչպես էր իրեն մտիկ անում ու ժպտում.

«Ղէղաջ աչքով մըտիկ անես,
Ծիծաղելով հոգոց հանես» (39)


Կամ՝

«Պաղչումըն ծաղիկ քաղես,
Ծածուկ դեպ ինձ ծիծաղես… (36)
Ծիծաղելով աչօք կանես կուզարմանամ…» (44)


Ծաղիկը։

«Վարդըն ձըգեցիր մեջ գոգիս…
Կտրէն հետ ծաղիկ ձըգեցիր․․․ (41)