են դատարկ, մյուսում մնում են հարուստ ու երջանիկ, երրորդում՝ դառնում են շներ… Եվ ամեն վարիանտի տակ մարդը գրում է. «Записано в Чердынском уезде, Пермской губ. կամ Записано в Чинсенской губ. (А. Н. Афанасьев «Народная русск<ая> сказка
[Միևնույն hեքիաթը վերել է] Մի Պուշկին նույն ժողովրդից և հատկապես, ասում են, Դայլից, վերցնում է նույն հեքիաթը ու գրում է իր «Сказка о рыбаке и рыбке»* Չե՞ք հավատում, որ նույն հեքիաթն է, կարդացեք.
ЗОЛОТАЯ РЫБКА
На море на океане, на острове на острове на Буяне стояала неболшая ветхая избушка: в этой избушке жили старик да старуха. Жили они в великой бедности. Старик сделал сеть себе и стал ходить на море да ловить рыбу: тем только и добывал себе .дневное пропитание. Раз как-то закинул старик свою сеть,начал тянуть и показалось ему так тяжело, как доселева никогда не бывало: еле-еле вытянул. Смотрит, а сеть пуста: всего на всего одна рыбка попалась, зато рыбка не простая—золотая. Взмолилась ему рыбка человечьим голосом: «Не бери меня, старичек, пусти лучше в синее море: я тебе сама пригожусь: что пожелаешь, то и сделаю». Старик подумал-подумал и говорит: «Мне ничего от тебя не надобно: ступай, гуляй в море»… и т. д. (Афаш. Русск. нар. ск. ֊№39).
[Եվ] Ռուսաց գրականության պատմությունը գրող մարդիկ գիտեն, և էն էլ ոչ «դիպվածով» ժողովրդականի և Պուշկինի պատմածի էս զարմանալի մոտիկությունը ու փոխանակ նրան բանագող, շանտաժիստ, ավերիչ, ժանտախտ ասելու ու բոյկոտ անելու, ընդհակառակը՝ գնահատում են պոետի [էդ] նուրբ հոտառությունն ու զգուշավորությունը, ասում են.
