մեծ նմանություն կա։ Ռուս Դրամբյանն էլ Պուշկինին մեղադրում, է, [որ] թե օգտվել է, վերցրել է ու պատմում է Հայկունու [հավաքած] այսինքն ռուսաց Հայկունու Կիրշա Դանիլովի հավաքած ժողովրդական նյութերից։ էսպես է ասում. ՝
«… Чего <доброго> ждать, когда наши оэты начинают пародировать Киршу Данилова (Ռուսաց Ժողվորդական նյութերի հավաքողն է)։
Եվ ճիշտ նույն դրամբյանական ձևով էլ նմանություններ է գտնում.
«… Для большой точности или чтобы лучше выразить всю прелесть старинного нашего песнопения, поэт и в выражениях уподобился Ерусланову рассказчику (այսինքն Կիրշա Դանիլովին) например:
…Шутите вы со мною:
Всех удавлю вас бородою!…
կամ թե չէ.
Я еду, еду, не свищу, А как наеду, не спущу…
Իհարկե, [վերջում] հետո հայտնվեց, որ Պուշկինը չի էլ օգտվել (դժբախտաբար) [էս աղբյուրից] Գանիլովի նյութերից, բայց էդ շատ հետո։ Դրա համար հարկավոր էր մի –Բելինսկի գար մեջտեղը և լույս տար կույրերի աչքերին։
Իսկ իր ժամանակին էդ ազգասեր Դրամբյանը (հետո [հայտնվեց] բացվեց, որ Качановоски֊ն է) և նմանները, академик և պրոֆեսոր, որ տեղ էին գտել «Вестник Евр <опы>» և «сын Отечеств»-<ում>, գրում էին ռուսաց գրականության [ռուսաց ստրկության) ոգով, շատ մտքեր ու շատ արյուն պղտորացին։
[Բանն էնտեղ հասավ, որ] Սառնարյուն կռիլովը էդ
