վրա խորոված, կասկարայով գառան միսը տապակած, կուժը լիքը կարմիր գինին դրած է և ձեռագործ կտավ սուփրան փռած է»...
Այս ոտանավորին հարգելի դասախոսը համադրեց Աղայանի «Սերմնացան» ոտանավորը.
|
Այս ոտանավորի մեջ մարդ զգում է, որ այստեղ է իսկական գյուղացին, այստեղ է խոսում իսկական կյանքը։ Եվ կամ երկու նույն հեղինակների նման նյութի մասին եղած ոտանավորները — հայ կնոջ դարդն ու ցավը պատկերացնելիս. «Քընե, քընե սիրուն որդի» և Աղայանի «Մանիր, մանիր, իմ ճախարակ» երգերը։ Օրինակներն անշուշտ նրա համար չեն, ավելացնում է դասախոսը, որ նսեմացնեմ այս ու այն հեղինակի տաղանդը, ո՛չ, քա՛վ լիցի, այլ ցույց տամ, թե ինչպես օտար հորիզոնը ազդում է մի գրողի վրա, երբ հարազատ հողն ու ջուրը կորցրած, հարազատ լեզուն նույնիսկ մոռացած՝ օտար պատկերներ ու օտար տիպեր աշխատում է հայացնել և անշուշտ անհաջող ելք է ունենում։
Ուրիշ բան է, երբ Գամառ-Քաթիպան իր ռազմական երգերն է երգում, այստեղ է երևան գալիս նրա ամբողջ ուժը, և վիթխարի հսկայի նման ծառանում մեր առաջ։ Հիշեց նաև Սմբ. Շահազիզի, Խաչ. Աբովյանի գրվածների մասին և, ցույց տալով երկուսի տարբեր ուղղությունները և լեզուն, շեշտեց այն հանգամանքը, որ անաչառ քննադատություն չկա առայժմ և երբ կլինի, նաև կուսումնասիրվի բարեխղճորեն մեր կյանքն ու գրականությունը, անշուշտ մեր գրողներից շատերը, որոնք ներկայումս պատվավոր տեղեր են գրաված գրական աշխարհում, կիջնեն իրենց բարձրությունից։
Մինչդեռ հյուսիսում պանդուխտ գրողներ հայ ժողովրդի տառապանքն էին երգում, այստեղ՝ մեզանում, կոտորածների ու տառապանքի տակ հեծող ժողովրդի միջից դուրս