Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ6.djvu/78

Այս էջը հաստատված է

գլխարկով և բարակ փայտյա սրով դուրս էր գալիս հին կատակերգությունների մեջ:

Խելագարված Օֆելիան երգում է՝ մեռած հորը հիշատակելով.

«Մորուք ուներ ձյան պես սպիտակ
Եվ գանգուրքը խարտյաշ սիրուն» (էջ 166)։


Ինքնըստինքյան հասկանալի է, որ մորուքը ձյան պես սպիտակ ալևորի գլուխը չի կարող շեկ, շիկագույն, խարտյաշ լինել։ Ռուս թարգմանիչներն ասում են.

Кетч. Борода его белей снега была,
А волосы седы, как чесанный лен.
Сокол. Были волны кудрей
Льна и снега белей.
Гнед. Он весь был сединой
Украшен снегов белей.


Լաերտը, համոզվելով, որ թագավորն անմեղ է իր հոր սպանության գործում և ամեն հանցանք Համլետն է գործել, թագավորին հարցնում է.

«Բայց ինձ այն ասացեք, ինչո՞ւ ինքներդ
Նորա այդ գործերին չդիմադրեցիք,—
Այնչափ եղեռնային, մահացու գործեր», և այլն (էջ 169)։


Кетч. Скажите, однакож, отчего же не преследовали вы это дело, так преступное, так достойное казни, и т. д.

Кан. Но скажите, почему вы за такия возмутительно преступный деяния не подвергли виноватого законной ответственности, и т. д.

Сокол. Почему же,

Скажите мне, не приняли вы мер,

Чтоб отвратить такое преступление, и т. д.

Крон. Но скажите мне, зачем же вы не прекратили силой таких злодейств?