միջից հանում են թե ձեր և թե այլ գրողների անունները ու նրանց մասին տված տեղեկությունների, և հենց նույն №-ն էլ, որ գրում է թե վրաց բանաստեղծը Սուխում է կամ լավ է, էլ լուտանք չի մնում, որ չթափի ինձ վրա, հրապարակ է դնում դատապարտության, սպառում է դոկումենտներով, հրատարակում է դոկումենտները, և ինչ են դուրս գալիս էդ դոկումենտները, թե եղբայրս էսպես վեճի մեջ է կամ մի Ֆորստեր լսել է, որ իմ ծանոթներից մինը լսել է… («Մշակ», № 33)։
Եվ ահա ես ստիպված եմ վերջապես ձեր ամենքիդ առաջ կանգնել թե իբրև բանաստեղծ և թե իբրև մարդ ու ասել․ մի՞թե չեք ամաչում եղածից և դեռ վրեն ավելացնում եք ձեր խրատները։ Մի՞թե դուք էլ ժողովուրդ չեք, և մի՞թե ձեր միջի մարդն էլ ստիպված պետք է լինի շարունակ կռվելու չարախոսության, զրպարտության ու ստերի դեմ։
Եվրոպական նշանավոր գիտնականներից մինը մի մասնավոր նամակում գրում է. «Մենք ճանապարհ ենք բաց անում Թորամանյանի թնդանոթների համար»։
Հարգելի գիտնականը թնդանոթներ անվանում է պարոն Թորամանյանի ուսումնասիրած ու հավաքած հայկական ճարտարապետության էն նմուշները, որոնք մոտիկ ապագայում իրենց լուսաբանաթյուններով լույս պետք է տեսնեն Եվրոպայում։ Ասում են, «դրանք նորություններ են Եվրոպայի համար» և առայժմ դրանց մասին ծանոթություններ են տալիս եվրոպացիներին, այսինքն՝ ճանապարհ են բաց անում Թորամանյանի թնդանոթների համար։
Այո՛, դրանք թնդանոթներ են, հայկական թնդանոթներ, և թնդանոթներից ամենաազնիվն ու ամենաուժեղը, որ երբևիցե հնարել է մարդը․ իրենց հետ տանում են հայ ժողովրդի ստեղծագործական հանճարն ու կարողությունը, գնում