5 «Մանանայ, ժողովեաց և ի լոյս էած Գ․ վ. Սրուանձտեանց», Կ․ Պոլիս, 1876։ «Գառնիկ ախպերը» հեքիաթի գրառումը տե՛ս այդ գրքի էջ 153-161։
6 «Ոչ գրական ոչնչությունները քննադատ» հոդվածը լույս է տեսել ոչ թե 1910, այլ 1909 թ. «Մշակի» 169 և 170 համարներում։
ՄԻ՞ԹԵ ՉԵՆ ԿԱՐՈՂ ՎԵՐԱԴԱՌՆԱԼ
(էջ 54)
Տպագրվել է Հր, 1913, 5 մայիսի, № 96, որտեղից և արտատպվում է։
1 Այսպես կոչված «Դաշնակցության գործն» սկսվել է 1908 թ․ վերջերին։ Դատավարությունը տեղի է ունեցել Պետերբուրգում, 1912 թ. հունվար-մարտ ամիսներին։ Ամբաստանյալների ընդհանուր թվից տաժանակրության են դատապարտվել 4-ը։ Մնացածները, այդ թվում նաև Թումանյանը, անպարտ են ճանաչվել։
<ԽՈՍՔ ՐԱՖՖՈՒ ԳԵՐԵԶՄԱՆԻ ՎՐԱ>
(էջ 55)
Թումանյանն այս խոսքն արտասանել է 1913 թ. մայիսի 5-ին, ՀԳԸ նախաձեռնությամբ Րաֆֆու գերեզմանի մոտ տեղի ունեցած հոգեհանգստի արարողության և մեծարման հանդեսի ժամանակ։
Տպագրվել է Հր, 1913, 8 մայիսի, № 99, այնուհետև՝ ԵԺ VI, 393-394։
1 Փոքր-ինչ ձևափոխված մեջ է բերում Րաֆֆու «Ձա՛յն տուր, ով ծովակ» բանաստեղծության հետևյալ տողերը.
ԱԶԳԱՅԻՆ ՎԵՐԱԾՆՈՒԹՅԱՆ ՄԵԾ ԿՈՉԸ
(էջ 56)
Տպագրվել է Հր, 1913, 21 մայիսի, № 110, այնուհետև՝ ԵԺ IV, 255-256։
Արտատպվում է Հր-ից։
1 Նկատի ունի բիբլիական Մովսես մարգարեին։
2 Մարգարեութիւն Էզէկիելի, Լէ, 14։
