Տպած է (բ. 81).
Ով որ փքանա շուտով չքանա։
Պետք է լինի.
Ով փքվի, նա չքվի։
Տպած է (նույն, 129).
Ա՜խ, մի տանձ ընկներ՝ կոթը դեպի վեր։
Պետք է լինի.
Ա՜խ, մի տանձ ընկներ բերանս, կոթը դեպի վեր։
Տպած է (նույն).
Ահը լավ է, քան մահը։
Պետք է լինի.
Ահը վեր է (վատ է), քան մահը։
Տպած է (նույն).
Սոխ ու հաց, պարզերես կաց։
Պետք է լինի.
Սոխ ու հաց, սիրտը բաց։
Էս թողնենք, վերցնենք Խզմալյանի ու Միքայելյանի «Կայծերը»։
Տպած է (բ. 64)։
Լավություն արա՝ ջուրը ձգիր, եթե մարդ չիմանա, ձկները խոմ կիմանան։
Պետք է լինի.
Լավություն արա՝ ջուրը ձգիր, ձուկը, որ չիմանա, աստված հո կիմանա։
Տպած է (նույն, 73).
Զառի հարգը զարգյառն է իմանում։
Զառը մենք դիպակին ենք ասում։ Զարգարը դիպակի հետ ի՞նչ գործ ունի։ Առածի իսկականը թուրքերեն է։ Ասում է․ զառ ղադրի՝ զարգար բիլար։ Զառ՝ պարսկերեն կնշանակի ոսկի։ Ուրեմն պետք է լինի.
Ոսկու հարգը ոսկերիչը կիմանա։
Տպած է (նույն, 81).
Նոր հավերին ջու, ջու, ջու, հին հավերին՝ քշա, քշա։
Պետք է լինի.
