Սալդաթի տուտը հենց բերդը մտավ թե չէ, հազար տեղից, հազար փանջարից լացն ու արտասուքը էլ չէին թողում, որ մարդի բերան բաց ըլի: Բայց ով սիրտ ուներ, լավ էր տեսնում, որ էն ձեռներն, էն աչքերը, որ քարացել, սառել, երկնքին էին մտիկ տալիս, առանց խոսքի էլ ասում էին, որ դժոխքի քանդվելը մեղավորների համար էս գինը չէր ունենալ, ինչպես Երևանու բերդի առնելը հայերի համար»։ [«Վերք Հայաստ<անի>», 258 — 260
Եվ հայ ժողովուրդը խաղ հանեց.
|
<...> և ռուս ժամանակակիցը գրում է.
«Армяне <народ промышленный, оборотливый, за честность их не ручаюсь, но в искренней преданности к правительству нашему нельзя сомневаться.
114