Պարսկաստանն էլ հենց այդ էր ուզում և ժամանակը համարում էր պատեհ։
Այդ օրերում ռուսաց մայրաքաղաքում բռնկել էր հեղափոխությունը, որ հայտնի է «դեկտեմբերյան» անունով։ Ստեղծվել էր մի ծանր վիճակ։ Ներքուստ խառնված Ռուս[աստանի] կառ<ավարությունը> աշխատում էր խուսափել և արտաքին կռվից ու գործը վերջացնել խաղաղությամբ։ Մինչև անգամ մի քանի զիջումներ արավ*։ Սակայն Պարսկաստանը վճռել էր օգտվել հենց այս խառնակ դրությունից, մանավանդ անգլիացիներն էլ խոստացել էին օգնեն, իսկ Կովկաս[յան] մահմեդական խաներն ու ժողովուրդները [խոստացել] էին վեր կենալ Պարսկաստանի հետ։
Եվ ահա ռուսաց կայսեր պատգամավոր Մենշիկովը, որ կայսրից բարեկամական ողջույններ ու նվեր էր տարել Շահին, դեռ Թեհրան իր բարեկամական և խաղաղասիրական ճառն էր ասում, Ֆաթ Ալի շահն էլ իր կողմից էր հավատացնում, որ պատերազմն սկսվեց։
«Вдруг, неожиданно, среди мирных сношений, без объявления войны, персияне сделали вторжение в
մեռել էր կայսրը 3գահաժառանգության խնդիրը4։
Նիկ<ոլայ> <կայսրը 1826 <թվականի> հուն<վարի 11-ին> գրում է Երմոլովին, գրում է՝խաղաղությունը պահի.
«Верность данному слову и существенные выгоды России того от меня требуют. Ныне, когда почти все горские народы в явном против нас возмущении, когда дело в Европе, а особенно дела с Турцией заслуживают по возможности своей вним<ательнейшего> наблюдения, неблагоразумно было бы помышлять о разрыве с
- ) թագաժառանգի խնդիրը.
сб<орник>, XXII, V5.