[Կարող է պատահել, որ վեպից է անցել ժողովրդին]:
Հայ և Հայկ անունները չեն պատահում ուրիշ հին զրույցներում ու պատմությունների մեջ—միայն հայոց պատմության և հայ առասպելների մեջ են պատահում:
Միակ տեղը, որ պատահում ենք Հայկ անվան նման մի անուն, էդ ալթայական թաթարների առասպելների Խայըկ դյուցազն է, բայց Ուլթուղան, բարձրագույն աստծո որդին, որ բնակվում է երկնքում։
Նույն թաթարի առասպելում Խայեկ նաև էն լեգենդական անձն Էր, որ աստծո հրամանով տապան շինեց ու իր երեք որդով ազատվեց ջրհեղեղից։ Նույն ժող<ովրդի> մեջ արջը կոչվում Է այրդ, համարվում Է երկնքի որդի, աստծո որդի
(Потанин, Восточ<ные>мот<ивы>, 496):
[Եվ որովհետև սրանք աստղ են երկնքում—<1 անընթ.> Մեծ արջն Է]։
Եվ սրանք միշտ աստղեր են դաոնում, մնում են երկընքում ։
[Նկատի առնենք և էն հին մեծ կապը, որ կա մեր և Միջին Ասիայի թաթարական ցեղերի միջև, ես կարծում եմ, որ էս անունը արժանի է լուրջ ուշադրության]:
ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԷՊՈՍԻ ԲԱՌԱՐԱՆԻՑ
(Տարբերակ — հատվածներ)
Ընդհանուր [դիցաբանություն] հայացք
Եթե ճշմարիտ է, որ էպոսը մի ժողովրդի ապրած կյանքի խտացումն է և նրա մեծության ու կուլտուրականության չափանիշը, ապա հայ ժող<ովուրդը> իրավունք ունի պարծենալու իր մեծությունով ու կուլտուրականությունով, քանի որ Սասունցի Դավթի նման մի հոյակապ էպոս է կերտել։
էս մեծ պրոցեսի [կատարվելու] ընթացքում ժող<ովուրդը> պատմական դեպքերից ու դեմքերից օգտվում է
