Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ8.djvu/432

կյանքում, ամենքն էլ մի տեսակ էին ապրում, ուտում, խմում ու իրար հետ։

էս ամենի հետ մի տեսակ անհոգություն ասեմ, թե ծուլություն ընդհանուրի վրա, գարնանը սարերի լանջերին, ամառը անտառների շվաքներում, ձմեռը պատերի տակ [ձմեռվա օրն] արևկող արած, իսկ գիշերը օդաներում՝ զրույց անելով, համով, կամով։

Դեռ լեռնային մեր անկյունը չէր հասել կուլտուրան, իր տենդը։ Մի էս տեսակ աշխարհք եմ կորցրել—բնությունը զրկվել է իր նախկին պատկերից—երկրագործը, նահապետը ու հովիվր․ մարդիկ էլ դարձել դուքանչի ու աբլակատ և այլն։

[Երկու անգամ] Հողերի գործը⁶⁰։ Ապա Ռոստոմի⁶¹ ու Արտիկի⁶² մահը։

Իմ առաջին ուսուցիչներից⁶³։ ժամերով պառկել հանդում ու խորասուզվել երկնքի մեջ լուռ։ Արծիվն է ծղրտում կամ թռչուններն են․․․ <մի քանի բառ անընթ․>։

Իմ մի քանի գրվածքների բացատրությունը⁶⁴

1. Զուոնաչի Սաքոյի աղջկա պատմությունը և Մարոն⁶⁵,

2. Ռամազի Մաթոսը և Լոռեցի Աաքոն⁶⁶,

3․ Գևոյի, Ալեքի, Օսմանի⁶⁷ և այլն աղջիկ փախցնելը և Անուշը⁶⁸,

4․ Քեռի Իսային և Արծիվն ու կաղնին, Շունն ու կատուն, Անբախտ վաճառականները⁶⁹,

5. Ղոխնանց պապին, մեր գյուղի Զոփուրի տղերքը և Հառաչանք պոեմը⁷⁰,

6․ Փարվանա, Վանցյան⁷¹ և Փշրանքներ թե Ջավախքի բուրմունք⁷²,

7․ Թմկաբերդի առումը, Ջավախքի բուրմունք⁷³։