Մեսրոպ Թաղիադյանը գրաբար էր գրել իր բոլոր երգերի:
Հին լեզվի իշխանությունը ավելի երկար տևեց տաճկահայերի մեջ։ Դուրյանի [ոտանավորների] «Տաղք»-ի մեջ կարդում ենք.
Ահա սրանայ օրն երջանիկ՝
Ի հիշատակ ոսկեղենիկ,
Յորում լըցան հէք հոգւոյս իղձք,
Ետուն տեղի սրտէս թախիծք,
Թարմացան հոյլ վարդք ոսկեփունջ
Կենացս պատեաց բուրում զիմ շուրջ,
Եւ կարէ ոչ սրտիկն իմ վառ՝
Գոլ գոհ, յագիլ լոկի կիթառ
Զհոգիդ, ըզսիրտ և ըզբարիս
Դու որ յարտօսր զհիքօք փարիս,
Փրկչին մերոյ արձան տիպար՝
Փոյթ թշուառաց’ի մըխիթար,
Դու որ սփռես զդամբանօք վարդ,
Տաս ցոյց զերկին յակնարկ զըվարթ,
Երգես սոխակ՛ի գիշերի,
Ո’հ, ի գեղգեղդ սոսկումըն ցըրեմ
Գերեզմանաց խոլ արհաւիրք,
Պարզես զբարեաց զյաւէրժ երկինք և այլն.
|
|
(Դուրյան,Տաղք, 59)15
Պեշիկթաշլյանը նույնիսկ [«Մերձ ի մահուն» եղերերգեց] յուր կարապի երգը երգեց գրաբար.
Արշալոյս ծիծղուն կենաց’ի մէգ մըռայլ կայ
խորասոյզ,
Ապագայն իմ ըսքօղեալ ընդ թուխ ամպովք
փայլակնացայտ
Եւ ներկայս որ‘ի ձեռին քստմնեալ՛ի փուշ և
’ի դժնիկ,
|
|
