Իմ վիճակին կարեկցություն մարդ չունի (19)
Թող սառ լինի իմ նոր տանը հատակը (20)
Կմամռոտի գերեզմանը այն քարի (20)
Աչքդ փակե, այդ լուսափայլ աստղի նման
փայլածը.
Որ մինչև այդ երկնքումը երևում է ցոլածը (23)֊
Շուտ կհասնիս դեպի ծով (31)
Մեռած, պատանքած գետնին կյանք տվար,
Տերևթափ ծառին ստվերախիտ արար (38).
Կամ երբ ժանտախտած, ընկած մահճումը (43).
Համակ աշխարհ մոռացած, ունկս քու ձենին
հառած (105).
Արցունքը…
Հեղեղի պես ինչո՞ւ են ոռոգում քու աչքունքը (
107)֊
Թըշիս վրա չե՞ս տեսնում փայլած շուշանն ու
վարդը (107).
Թող իմ աչքից հեղեղա արտասունքի աղբյուրը
(107).
Ուր փայլում է արեգը իր կուսական շողերով (108).
…Այն ապշեցած բազմության (119).
Սևին տված մի տնակ կար՝ նա այնտեղ էր
վռազում (130).
Ո՜վ իմ գրքույկ ոսկեշունչ (133).
Ո՞ւմ հուսան հայերն, դեպ որի՞ն դիմեն,
Պաշտպան, ապաստան, որտե՞ղ թող գտնեն (165).
|
|
Սմբատ Շահազիզյանը գրում է.
Անհյութ, մանուկ խակություն (10)
Դեռ ունիս ազդել թովիչ զորություն (12).
Եվ սիրում էր շատ այդ ալևորը (մոր մասին է
խոսքը) (22).
«Բարի գործել» — այս, ասում էր, կյանքից
|
|
