Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ8.djvu/616

Այս էջը հաստատված է

3 նկատի ունի «Բեովույֆ» (Beowuif) վերնագրով անգլո֊սաքսոնական էաոսր (տե՛ս «История английской литературы», т.1 , в. I. М.—Д, 1943):

4 Գր. Խալաթյանի մոտ կարդում ենք. ….Несмотря на сохранизшнеся на египетских памятниках диферамбы тогдашнего придворного поэта Пентаура о победах фараона в этой войне, Египет, но всей видимости, потерпел поражение и вынужден заключить с хатами оборонительный и наступательный союз. Текст этого любопытного памятника, написанный на серебряной доске и доставленный хатами Рамзесу через своего посла, Тартисебу, к счастью, сохранился до нашего времени благодаря тому, что он был воспроизведен по воле фараона, на одной из стен Карнакского храма…» (Г. А. Халатянц, Очерк Истории Армении в связи с общим ходом событий в Передней Азии, М., 1910, стр. 52):

5 Տե՛ս Գր: Խալանթյանցի վերը նշված աշխատության նույն էջը։

6 «Религия древних народов Арх. Хрисанфа».

7 Ինքնագրում այս նախադասությունից հետո կա մատիտով նշում. «Ցույց տալ մի քանիսը»։

8 Այս մասին տե՛ս Լ. Մելիքսեթ—Բեկ, Վրաց աղբյուրները Հայաստանի և հայերի մասին, Երևան, 1934, Էշ 144 և այլն։

9 Տե՛ս Ж. Масперо, Древняя история паролов Востока, М., 1895. էջ 431:

10 Թումանյանի նշած հատվածը տեսП. К. Услар, Древнейшие сказания о Кавказе, Т. 1, 1881էջ 24 (և ո՛չ 109)։

11 Հյուբշմանի աշխատության համապատասխան հատվածում ասվում Է. «…Կերևա, թե միայն Տիգրիսի հյուսիսային (և հարավային) դաշտին մեջ կբնակեին Ասորիք հոծ բազմությամբ, իսկ հյուսիսային կողմանե այս դաշտը պատող լեռներուն մեջ հայոց հետ խառն այնպիսի օտարացեղ ժողովուրդներ կբնակեին, որ ոչ հայ Էին և ոչ արամայեցի։ Կտեսնենք, որ ասորական տեղեկությանց համաձայն դարուն Անձիտ (ասոր. Hanzit ) գավառին մեջ կբնակեին Ուրտացիք, որ իրենց հատուկ լեզուն կխոսին՝ հայերենե և ասորենենե տարբեր, նույնպես հայկական տեղեկությանց համեմատ Ժ դարուն մեջ՝ Աղձնյաց ամենեն հյուսիսային գավառին՝ Սասնո և ասոր սահմանակից և Տուրուբերանի վերաբերող Խոյթ գավառին մեջ լեռնական ժողովուրդմը կբնակեր, որ յուր հատուկ լեզուն ուներ։ Արաբացիք այս ժողովուրդն:

ALTAN կանվանեն <...> Ասոնք իրենց նստած տեղեն առնելով կբաժընվին Սանասնյայք և Խութսւցիք» (Հյուբշման, Հին հայոց տեղվո անունները, Վիեննա, 1907, Էջ 54—55),

12 Տե՛ս Թովմայի վարդապետի Արծրունեաց «Պատմութիւն Տանն Արծունեաց», II. Պ., 1887, Բ դպրություն, գլ. Է, «Վասն մահուանն Յովսեփուի լեոնայնոցն Խութայ եւ պատմութիւն նոցա»։ Այստեղ ասվում Է.