Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ9.djvu/231

Այս էջը հաստատված է

Ես ուզում եմ, որ ինձ նըման
Էլ չսիրեր մեկը քեզ,
Բայց ասեին միաբերան,
Թե դու, իրավ, հրեշտակ ես և այլն2։


Մեկն ինձ դյուր եկավ՝ «Կուռքը»։ Ես այդ և նյութ գնեի և ներհակն էի գրելու, բայց այժմ գլուխս այնպես է շշմած, գրեթե հիվանդ եմ։

Այս ամառ չկարացի անել, ինչ որ մտածում էի, շատ եմ ափսոսում. բայց երևի այսպես է անցնելու իմ կյանքը։ Շատ անգամ մարդիկ նեղ հանգամանքների մեջ են լինում-դրանք ավելի են դրդում ու լարում գրելու, բայց իմ հանգամանքների և՛ բնավորությունն է դաժան, մեռցնող, և՜ շատ են երկար ու անվերջ։ Ինչ որ լինելու է, թող լինի։

Քո բանաստեղծություններդ ինձ մի ուրիշ նյութ տվին, որ բխում է նրանց ընդհանուր տրամադրությունից. շատ կուզեի սթափ, արթուն, զվարթուն, զգայուն դրության մեջ լինեի դրանց երգելու։ Կանեմ, իհարկե, բայց այժմ կուզեի։

Այստեղ, ինչպես և ամեն տեղ, բան չկա։ Ճշմարիտ որ, ոչ մի տեղ բան չկա, և կյանքն այնպես տափակ է, միօրինակ ձանձրալի, չնչին և դեպքերն ու հերոսներն այնքան մանր, ողորմելի։ Այսպիսի ժամանակներում մարդ մտնում է իր պատյանը, ամփոփվում է իր մեջ ու ապրում իր մտքում՝ իր ճաշակով ստեղծած աշխարհքում։ Եթե չխանգարեին՝ այդ ամենալավ տեղն է հիմա։

Մեկ մտածում եմ՝ ո՞ւր գնամ Թիֆլիս. մեկ էլ ասում եմ՝ իսկ այստեղ ինչի՞ մնամ։ Ոչ մի տեղ հրապուրանք չունի կյանքը։

Բարևիր Ռուստեմին ու պ. Հակովբին իրանց տիկնանցով։

Նամակ գրիր։

Քո Հովհաննես