Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ9.djvu/25



Նամա՜կ, շուտ։

-ուհիս բարևում է քեզ, և տանըցիք, ըհը՛ (ասըմ են գրի)։

Հ. Գ. Բարեկամ, այս նամակը պահիր, որ ետ ինձ տաս։ 

9. ԱՆՈՒՇԱՎԱՆ ԱԲՈՎՅԱՆԻՆ Թիֆլիս―Կամենեց-Պոդոլսկ

1890 թ., հուլիսի 29-ին, Տփխիս

Սիրելի Անուշավան,

Այս նամակը գրում եմ հատկապես պատասխանելու քո՝ ինձ վրա գրած նամակների այն կետերին, որոնք անպատասխան են մնացած¹։ Բայց դեռ մի քանի խոսք։

Ինձ մի՛ ասիր, թե «ահա այսպիսի նամակներ եմ ուզում… ինչպիսին է քո ամսույս 6-ի նամակը…», մի՛ ասիր, որովհետև իմ նամակները իմ գրելու րոպեի տրամադրության նկարագիրներն են. ես չեմ կարող կեղծ նամակ գրել, պահել, ծածկել հուզմունքներս, երբ որ մի սիրտ կա, որ ընդունակ է նրանց մեղմացնելու։ Դուն մի՛ նայիր, թե ինչ տեսակ և ինչու համար էին այդ հուզմունքները։ Ինչի նման կլիներ, եթե ալեկոծված օվկիանոսի ալիքները հախուռն հորձանքով գնան միալար և ներկայացնեն մշտական անվերջ ալեկոծում։ Դորա համար նրանց սպասում է ափին բարեկամը՝ ժայռը, որ այդ մոլեգնության կամ տանջանքի ժամին ցրվում է նրանց ցավերը, մեղմացնում կրքերը և խաղաղություն տալիս… Սիրելի ընկեր, դուն մի՛ նայիր, թե սրտինս ինչ ձևով եմ արտահայտել, ձևին մի՛ նայիր, չէ՛ որ դուն հասկանում ես, որ «Գամ գամ ավելդ ուտեմն» ավելի զորեղ է մինչև անգամ քան «Հոգույս հատոր, սրտիս կտորը», չնայելով երկուսն էլ նույն բանն են ուզում ասել և չնայելով, որ վերջինս ավելի քաղաքավարի և կանոնավոր է. ինչպես կարելի է արտահայտել եղբայրական անբիծ սիրո

21