Ինչևէ, քո նոր ոճով խոսելով, դու գիտես, որ ես այժմ քաղցած եմ, բայց մի հանգամանք, որ ես այժմ դժվարանում եմ մի բառով ասելու, փչացնում է իմ ախորժակը, և ես շատ կափսոսամ եթե բոլորովին կապվի։
Այստեղ գոչելու է դժբախտ Համլետի հետ-«Ո՜վ մարգարե, հոգիս…»1։
Մեր կանանցից մարդ չի դուրս գալ և մենք միշտ չկերած կկշտանանք, ախորժակդ այնպես կփակեն, որ երբեք քաղց չզգաս, գնաս ու որձկալով ման գաս։ Բայց ախար մարդ միշտ ունի մի քնքուշ էակի հետ գեղեցիկ, գեղարվեստական կապերով կապված լինելու կարոտը, երազային կյանքով երբեմն ապրելու տենչը։
Եվ անշուշտ դու համաձայն ես, որ այս ավելի օրինավոր և ընդունելի կապ է, քան թեկուզ Վանքի եկեղեցում կատարված և մետրիկական մատյան մուծած ամուսնական կապը2։
Այս էլ կյանքի ամենախախուտ կողմերից մինն է. մարդիկ առհասարակ դժգոհ են. կնշանակի այսպես չպիտի լինի։ Ուրիշ տեսակ պետք է կարգադրվի, թե չէ բոլորս անբախտ ենք, և՛ ամուսնացածներ, և՛ ամուրիներ։
Երևի բոլոր անասուններն այդ կողմից մեզնից ավելի են բախտավոր։ Նրանք և՛ ազատ են և՛… ժուժկալ։ Մենք կարծում ենք ազատությունը կվնասի։ Մենք միշտ վախենում ենք ազատությունից, այնինչ բոլորս կուզենայինք, որ ազատ լինեինք, նույնիսկ… պ. Հակոբը3։
Ասում ես ոտանավորս շատ է հուսահատական, ընթերցողը կասի -ինձ ի՞նչ4…
Բայց — ինձ ի՞նչ։ Տեսնում ես, հենց նույն օրերում դու իշխանուհուն գրում ես, թե՝ ես ապրում եմ առանց հավատի, չգիտեմ ինչի հավատամ և այլն։
Այսպես, չգիտենք ինչի հավատանք, ինչ սիրենք, ինչ ցանկանանք. տարուբերվում ենք մի մեծ վարանքի մեջ, բարոյական մի անեզր ալեկոծության մեջ, նավահանգիստ չենք
