քեզ, կռվում են, վշտացնում են, հալածում են, մի խոսքով պոետն ու մուզան, բայց ոչ իմ գրածը, այլ իմ ապրածը, այսինքն ավելի մեծ չափով։ Դու էլ զարմ անում ու զայրանում ես նրանց վրա։ Եվ այսպես ամեն օր, ամեն դեպքում։ Կապերն այնքան են թուլանում ու կտրվում, որ մի օր էլ մի Շոպենհաուեր գալիս է մեջտեղը կանգնում ու հայտարարում, թե՝ մարդը մարդուց ավելի է տարբերվում, քան թե մարդը՝ անասունից։
Իսկ այն, որ դու առարկում ես, թե աշխարքում այս կա, այն կա, կամ սա ու նա կան, որոնց սիրում ես, դրանով էլ հենց ապացուցում ես եղածի խեղճությունը, դրության թշվառությունը։ Բանաստեղծը նրանով է բանաստեղծ, որ ապրում է ընդհանուրով, շատերից է խոսում, ոչ թե մի քանիսից։ Մի քանիսն ինչ են որ, թեկուզ և լինեն։ Բայց մի քանիսի մեջ էլ, որ խոր թափանցես, գուցե այն էլ քչացնես ու փչացնես։
Ուրեմն կտրված կյանքի ամեն կապերից…
Բայց և, ինչպես դու ճշմարիտ բացականչում ես, անկարելի է այդպես։ Այո՛, ճշմարիտ է՝
Ես էլ վիրավոր գնում եմ փախած
Անհայտ օրերի խավարի ընդդեմ,
Ամենքից զըզված, ամենքին թողած,
Քեզ էլ կըթողնեմ։
Քե՜զ, որ սիրել եմ, քե՜զ, որ
…հանդիպած իմ դժվար ճամփում…
Ինձ չըհասկացար, բնկեր չեղար, դե,
«Դու քո ճամփեն գնա՛, քույրի՛կ…»6։
Պրծանք։ Սրանից հետո կարող են պատահել երջանիկ վայրկյաններ, սիրելի դեմքեր, լավ րոպեներ, բայց ընդհանուր ֆոնը չեն փոխում։
Նա, ով որ կյանքի համը լավ է տեսել և նուրբ ճաշակ ունի, նա խորն է զգում դառնությունը և այդ՝ միշտ առաջը դրած զահրումարից կրկին ու կրկին ճաշակելը տանջանք է
