ձրին Արբասիների աւերակ մայրաքաղաքը՝.
Մի՛նչ այս Բաբի Բէյանների պ ա աո լիր ահն ևը ը պահպանում էին Բաբիները, ես անդով ուսումնասիրում նրա գբւածները, թանում էին իւրացնել նրա քարոզները, բայց դեււ որոշ կար-դեր չէին սահմանւած, ժողովրդի պարտականութիւնները չէր բարաարլած ու գործադրւած։ Պարդ չէր, թէ Իսլամի վարդապետութիւնից որը պիտի սլահպանւէր, և որը պիտի եդծւէբ։ բարը, Բիշրօյէցին, հէօթաթը, Թահիրէն թ^>թել էին ծոմը, հինդ անդասի ադօթքը, քօղը,րաղմակնոլթիւնը, թըլ փատութիւնը, լւացումը, բայց դեռ շատ բա)ւեր անորոշ էր, իսկ բէյունների մէթ, կամ ուրիշ դրլածներում որոշ բաներ չէին գտնում* հիւոէյն-Ալին սկսեց բացատրեք և բարեկարգել կարևորները. Բայց նա դար ձև ալ իւր անձնաւորութիւնը չր վաանգելու համար խօսում էր եղբօր անունով, կամ նրա բերանով. Բաբի վաբդապետութիւնը աքբողթապէս սահմանաւոր-ւած էր մարդկային մտքի ագատութեան, զարգացման, ըսթափման, գաղափարի արծարծման և տարածման չոէ|ւ^ւ, բայց այնքան անորոշ, այն Ա)ի՜ սի սաղմային վիճակում, որ հիւսէյն֊Ալիի նման մի հմուտ մտքի կարիքը կար, որ դրանք որոշ դիրք առնէին, պարզւէին, դիւրբմբռնելի դառնային ժողովրդի ամէն մի ղասի համար։ Բաբի գրւածները ամվա փում էին հանրամարդկային սիրոյ, համերաշխութ եան, եղ բայրութեան, հասսսարութեան, պատերազմների, արիւնահե ղութիսնների դադարման, զինւորականութեան թ)ւթմռն, բըռ նութեան սանձման, հոգեկան զգացումների—խօոքի, մտքի, գրւածքի կաշկանդումների անհետացման, մարդկային աղաաութեւսն և անհատի անկախութեան աներաժեշտութիւնները։ նա հերքում էր իսլամիււլարղութեան մէջ մտցրած բոլոր սնոաիտպաշաոլթիւնները, որոնք «հադիոներով» (մեկնու֊
