վերջինս մտեամերձ՝ եղէգր պա հանվեց կտակ գրելու, ուրգե-լեց ասելով. զԱլլահի գիրրըրաւակպհ է—կքֆինա քիթ ար-Ոլլւահ», կալլսղ է հակասական բան գրել ուշքր կորցրած էէ—՚չկարողացյու . սանձել այս գաղտագողի վարդապետու թիլ նը տարածողներին, որոնք Ալիին մեկնիչ (միւբկին՝) %ուրանի էին ակում։ Ալին յքչ միայն գաղտագողի խրախուսում էր կուսակիցներին այո վյւրդապետութիւնը տարած ելու, այլ նրանց էլ աւե լի սղեիրում էր իր աւած մեկնութիւններով։ Մի անգամ երբ Աէիից հարցրինք թէ <ւՍյաթի~Քիւբրան» թնչ մեծ նշան է* որ մի րոպէսէմՄահմէդր Մէգինէից հասաւ Երսւոա դէմի տաճարը, երկինք համրարձաւ ու գուրձևււ, նա պատասխանեց,, թէ—«.Ալլահր ինձնից մեծագոյն նշան չէ սէւել և Ալլահի համար ինձնից մեծագոյն համրասսրար չկա.» ԼՄա լիլւահի այ,աթիւն աքրհրէ, վէ մա լիլահի նէբէյուն. ահաղամէ ւքինի՝)։\ էօմէրի խօսքԿրր—«յիրքր բսսակւսն ե—այնքան չէր բադխւում Իսլամի գաւանողների ականթին, որքան պարած■ / ւում էր Ալիականների շրջանում ականթից ականֆ վերջինի \ււ^աադաւ^ք,^«էէ6ւսք(;|ումու|լահի եննւսթիկ»—(Ես Շսսաւծս կենդանի խօսքկ եմ՝)։ , •
2., Ջրադաշտի կրօնի վարդապետութեան դարեոր աշակերտածների համար գժւար էր հպատակւել ժողովրդից րն արւած սոսկ մահկանացու առաջնորդին՝. Քաղդէաստանի, Բա րէլաստանի, Աաղան՚իայի, Ֆարսս տան ի ժողովուրդը, որ ւ1|աւյհ անմասնեւփ(յ շսւո.աւ|ււ|ած գերբնական իշխունապետներ և առաթւորդներ էր որոնում իր արքունի փառապանծ գա հի վրա* )էր կարող երկրպաղել կօմէրի նման սակաւապետ ու պւորդասէր խալիֆին, որը գիշերում էր Գամասկոս ի մզկիթի բսւ կում, աղքատ ծ ածկոյթհվ, ստոր սալայաակի վրա, և արգելում էր Իսլամի հեաևողհերին բէհէղն ու ծիրա)ւին, դիպակն
