քեր յուղելը, նորանոր գաղափարների արծար&ելր մեծ յադում էր պատճաոել բարձր պաշտօնականութեանէ որոնք Էզէլի այս խոստովանութիւնից օդտւելով, Բ. ՛հոնից հրաման հանեցին և երկու եղբօրն էլ աքսորեցին, Էզէլին՝ Կիպրոս, իսկ Բէհային՝ Աքէա 1868 թուականի օգոստոսին։ Բէհայի հետևորդները չը ցան կացան բաժան լել իրենց առաջնորդից, այնպէս որ կա* ռավա՚րութիւնը նրանց էւ աքսորեց երկու եղբայրների հետ. թուով 80—9Ա հոգի։ Պարսից դեսպանը յաջողեցրեց, որ Էզէլիի հետևորդներից երեք հոգի կցեն Բէհայի խմբին և թէհայի մարգերից երեք հոգի Էզէլիի խմբին, որպէսգի կարողանա ղրանց միթոցով պառակտում դցել և քայքայել աղանդա ւորներին։ Յանկարծ՜ Աքէյում, Էզէլիները մի օր երեքն էլ ան յայտացան, այնպէս որ կառավարութիւնը որքան խուզարկեց, (քնչ քննութիւնների չդիմեց՝ հնար չեղաւ դրանց գտնելու։ Ենթադրում էին, որ ղրանց սպանել, աներևութացրել էին Բէհայի 75 հոգուց աւելի բանտակիցները. իսկ կառավարութիւնը որևէ դրական փաստ չկարողանալով գտնել, մոռացա-թեան տւեց խնդ իրը։ Իսկ Կիպրոսը անգլիացիների ձեռքր անցնելուց յետո, երեք Բէհայինները 1878 թ. վերադարձան իրենց առաջնորդի մօտ։
Օսմանեան կենդրոնական վար չութեան կարգադրութեան համաձայն Աքէի բերդի հրամանատարը Բէհային և հետևորդներին բանտարկեց բերդի մեծ զօրանոցում, ուր վերևի յար-կում ապրում էր Բէհան ընտանիքով և սպասաւորներով, իսկ ներքևի յարկում բնակւում էին հետևորդները, առանց որևէ կապանքի։ Այս պատճառով Բէհան իւր գրութիւնների մէջ իր անձը—մարմինը կալանաւոր, տանջւած՜ էր անւանում։ 1868 —1870 թ ւակսւ՚հշ, գրհթէ երկու տարի այւօւղւակսւ՝ն՚1։էւլ։ր ապ
