պաշտում էին այն Ալլահին, որն ուղարկել էր Սէիդ.ԱլիՄէհմէդին, իրենց մարդապաշտութիւնից—ի մա մա պաշաոլթ իլսից աղատելու, իրենց մտքին ու դատողութիւններին աղատ թ ը ոիչք տալով* ղիտութիւնով, արվեստներով աս աքանալու, և որ տ մեն աղւխա լորն է, աղատւևլու կղերի և բռնակալների կեղեքումներից, որոշ ղրական օըէնքներով և ժողովուրղից լ։՝1ոււլւ֊ւած «Ռիքալի—Ագլիյ> ժողովներով։
Բէհայի քաբողութիւններով այնպէս աճեցտւ ՜Բաբիների թիւը, այնպէս բարձրտցաւ նրանց վարդապետութեան բա-բոյական, փիլիսովսոյական հայեացջը, որ ամենայն իբւս ւամր Բաբիները իրենց անւանեցին ԲէհԱՅԻնԵՐ, որոնց զարդացմտն ամենաբարձր շբքանը կարելի է համարել ութսունական ՚ թ լականները (18^0—90 թԻսկ Բէհայի մահւանից յետո, մանաւանդ Ազէմի ձգտումները պա բդելուց յետո թ.՝)
Բէհականները հետղհետէ ետ քաշւեցան, նշանաւոր անձնաւո-րութիւնները հեռացան, սկսեց սրանց թիւը աստիճանաբար նւագիլ և օրից օր պակասիր Ադէմի իւր անձնաւո րութիւնը յայտ• ՝ նաթիւն Լզուհուբ՝) յայտարարելը ամէնքն այնպէս ընդունեցին, իբր շիական իմամների վե բակենղանանալը, նրա լսհհրը հադիսների կրկնութիւնը, որոնք լքեցին հետևորդներին, հեռացրին և առանձնացրին Ո՛չ բարձր պաշտօնէութեան, ոչ էլ մտքի ու վագի ներկայացուցիչներից մի խերսհաս մարդ չը մնաց, ոբ զի քան ի Ազէմին, որպէս «յայ անութեան հետևելու, ասպարէղը մնաց համբակներին։ Այս Բէհականներից շատերը թէև այսօր առերես հհտեումեն երկրի պետական կբօնին1 շի տ կան ութեան, բայց բոլորովին ազատամիտ են դարձած, տո -գորւած հիմնական վերանոբոգշական մտքերով, սպուսա մեն ոչ թէ կրօնական որևէ բար և կար գութեան, այլ քաղաքական րէֆորմատորի։
