Էջ:Իմամաթ.djvu/164

որոնց հովանալ սրում են դեսպանատները, պետական բարձր աոտիճանաւորները, ղրամատէրները, և մտնա լան ղ կդերր՝. Գերաղանցութիւնը կղերի կողմն է, որոնք շէրիաթի սպառա ւորնեբն և բացատրողներն են համարւում։ Թէ պետական պաշտոնականները և թէ կապիտաւխւտները ընկնում, կոր ծանւում են, բ այց կղերը անդրդ ւելի են և երբէք մտադիր չեն կամովին ղիկանելսւ։ Եւ կղերն էլ ժառանգական են — մեծ միւշտէիղների որդիքր յակսրդում են ծնողներին։ Կտի լ ածական խնդիրներում ոչ միայն բարձրառաիճսհհ ծ առայող ները, այլ մինչև անդամ շահերը միւշաէիդների վճռին կա րօտ են։ նշանաւոր վեղիբները, իրենց սեփական կարտծների ապահովութեան և պաչապտնւււթեան համար, ստրկանում են կղերի առաջ և ամէն մէկը, սրանցից հովանաւորաթիւն ակն-կալելով, պարաաւորւած է կղերի քմաճոյքներին միշտ բտ ւտրարութիւն տալ։ Արդարութիւնը և իրաւունքը միշտ ղօ րեղին է պատկանում։ 1\մենաիրաւ թոյլի կ այյ> ևը ր, ամենախայա աո ակ պատճտո աբանութիւններով յավդտակում են ղօ րեղները։ Մինչև անդամ գիւղական ժողովուրդը չի ցանկանում ամենաբարեխիղճ,բայց թոյլ կալւած ատիրոջ հողի վրա բնակւիր Զօր եղ կալլած ատիր ււկ ամենաբարդ հարկերբ տա նելի է երկրումշակի համար, քանի որ վերկինիս մօտ մնացած ընչքի ապահովութիւնը ոչ ոք չի յանղգնիլ խանգարել։ Արտաքին պետական ծառայողհերի ոտնձղութիւններից, ուր տառովոր և անորոշ հարկերից գիւղացուն պա չտպան ելու անկարող կալւած ատիրսչ գիւղերը շատ շուտ ամայանա մ են։ Յաճախ գիւղացին ինքը ղանաղան ինտրիղներ է սարքում, ընդդիմանում. է թ ոյ լ կալւածատիրոջ և ստիպում կտլւածքը զորեղին յանձնելու—ծախելու։ Հարուստները, մանաւանգ կը ղերը, անըհղհտտ բորբոքելով գիւդտցիների նախտնձոտօւ