Ո$ՐՊ1ԱԱԿՇ*ս1»
ԱԳՄնննՍՏՐԱ81՝ռն
X
Վերֆին ամիսներում, երբ շիա ի) աբքերբ Կովկուսի քաղաքները հայի ուրիւնով ողողեցին, նրը մեր ղը ազիները թ ա թ ախւեցան և ներկւեցուն քրիսաոնէական արիւնով, երբ սահմանակից ղալսւռներից աւարի ծարաավ կուրացած լեռ՝ նա կան հրոսակային խմբերը անցան Արաքսը և ընկերակցեց ան իրանց կրօնսւ ցեղակիցն երին, քաղաքակիրթ երկիրների բնիկները սրտատրոփ հեաեո սոսկումով թերթում են լրտզիրները, հեռաղիրները և մաոնաար նամակները և վրդոփած սպասում են, թէ ի՜ն՝չ է կատարւելու մեր դրացի—Ատրպաաա կուն աշխարհում մի բուոր հայ քրիստսնեաների գլխին։
Այս սպասողական ֆղայնացած մաքերը ապշած, չեն կարողանում բացատրել, թէ ինշի երկու միլիոնի չափ աարսլա տականցի թաթ արները մի քանի մամում շեն ֆարգւււմ ու րր նաֆինֆ անում երեսուն հազարի շափ հայերին, որոնք ապաստանած են հահնշահի լայնատարած թ Սերի ընդարձակ հովանու տակ՝. Այդ երկրից աղարկւած ամեն մի ղիր ուշի ուշով քննում են ր,։\որը և անրացատրև լի է մնում այս հաներ^կը, թէ իՆշի Կովկասից ու Թի/րքիանից ույդ երկիրը մտած հարիւրաւռր ււյր օ որս գան դ ի սան երբ, իա ովարաբները շեն կարողանում բորբոքել ու վաթորկել իրանց աարպատականցի ցեղակիցներին։
