մօտ խօսում էր, որ իրեն մայրաքաղաքից ուղարկեք են Թւաբիղ յատկապէս երկու գործ ով. Ա. Քաղցած ժողովրդին հաց մատակարարեք և Բ. հին կարգերի համաձայն պետական հարկը կաքւածատէրներից մթերքով—հացահատիկով ստանաք։ Այս երկու խնդիրն էք փիէիքարի համար էական հարց էր, երկուսն էք մեծ եկամուտի աղրիւր և սրանց հետևեց ամրողկ երկու տարի՝ մինչև Ատրպատականից հեո անալը։ Երբ Նիղամի Սալթանէն Ատրպատական մաաւ 1899 թւի Ցունիսին, ցորեն ի խարարը (33 պուդր) ծախւում էր մօտ 240 ղրանի (40 րուրքի), իսկ մեծամեծ կալւածատէր կղերն ու խաւանները չէին ցանկանում մթերքով հարկերը վճարեք կառավարութեան, այք ձգտում էին հացահատկի փոխարէն վաղ վճարեք 40—60 ղրանով, ինչպէս սովորական դարձեք էր 15—20 տարւան ընթացքում։ Քաղաքի աղգարնա կութեան քաղցր, պարբերական խաոնակութիւնները, կաքւածտտէրների սինդիկատը4 ցորենի գինը բարձր պահեքով երկրռւմ արհես տական սով առակտցնելը իրեն փաստ շինած, նիղամի Աալթ անէն ստիպեց կաքւածատէրներին մթերահաբկի կէսր հա ցահա տիկն ելավ վճարեք, և այնքան ճնշեց, որ իւր կամքը առաջ տարաս Քաղաքում գտնւած կառավարչական ամբարը, ուր մի բուռը ցորեն չկար, քաղոցից յեսա (36) երեսունը վեց հազար խարար ցորեն՝դարի ամբարԼց և սկսեց ժողովրդին հաց մատակարարել արժան գեռվ։
հերկին քառորդ դարում, երբ Ատրպատականի Ատրրտֆ ները—վաճառականները կալւածատէր դարձան, ամէն միկո ց ի ղի մեցին, որ ցորենի դինը միշտ բարձր պահպանեն, որպէս ղի իրենց կապիտտլր մեծ տոկոսով շահեցնեն։ II ար-րաֆներն ու վաճառականները ամէն ինչ կշեռքի ու չտփի *տակ դնեքով. ամէն բերք փ» ղ ի վերածելով, երկրագործին
