հալիմէն կրկին եւյրփրն այցի էր եկել, Իմամը նորան արգիքեց, հաւատացնելով որ այդ իրիկուն ծնելու էր ժաոտն դը։ &երահաւաա քոյբը կրկին քննելով հարսի կողերը, զգում է եզրօր յուսախարութիւնըէ բայց վերջինս նորան համոզում է սպասել և տեոնեյ՝. Գիշերը անցնելուց յետո, լուսադէմին պայծառ լոյսով ծ ածկւում է Հասան-Ասքէրի տունը և նրա կինը ծնում է տղա, որին անւանում են Մէհթի։ ^ոյրը տարակուսելով նախընթաց գիշերը կատարած քննութեան վրա, նսրից զմնում է տղոցկանին և զառ) աչով եղբօրը պնդում է, որ երբէք իր հարսից չի ծնել այդ զաւակը։
—Սխալ ես, պատասխանում է Իմամը, նա է ծնել, բայց ոչ արգանդից, այլ աղդրիցք ծնկից…
Այս հանելուկից բան չհասկանալով քոյրը, վերադառնում է տուն։ Մի ամիս յետո, կրկին եղբօրը այցելելիս, նկահւելով զաւթում խաղացող մի երեխա, հարցնում է, ՚ թէ—ումն է *Այդ աղան։
—Ժառունդհ է, նա է. պատասխանում է Իմամը, ապշեց-նե՚ով քր"ֆը։
Արանից յետո, Հասան-Ասքէրին իր ընտանիքով ամարանոց է դնում հրեք ամսով։ Վերադարձին երբ քոյբը *բաբիեկաբի» է գնում և տեսնում է տանը մի դեոահաս պատանի, հարցնում է եղբօրից, թէ—ով է այդ ֆիլանը, երեսը ծածկելովI
—Ինչք ես ծ ածկւում, քոյրիկ, ասում է Իմամը, չէւս ճանաչում, նա է, մեր ժառանգը, որդիս։
Այս պատմութիւնը աւանղել է քռյսը հալիմէն շիա կղերին, Հասան-Ասքէբի մահից յետա համաձայն շիա աստւածա բան պատմիչների խօսքին, Հասան-Ասքէրին մեռել է 28 տարան և այդ ժամանակ Մէհթին միայն վեց տաբւան էր։
