ԳԱՏՈհՈՐհհԹհՒն
եկեղեցական և ժողովրդական ժսղովները, որոնք վարում են համայնքի ներքին գործերբ հաշտարար որոշումներոփ Գա տում են ղան կ ատն երը, բաժանում են ժաո անգո է թիւնն ևը ր և վաւհրացնում են մուբհակնեբ և պայմանաղրեր։ Ատրպա տ ականի հայերի առաջնորդարանը գա լա ոական զօրծակալա կուն ժսղածների արարքր վաւհրացնում կամ բեկանումկ, թկ քաղաքացիական, թկ ընտանեկան և թէ նոյն իսկ ջրկական գործերբ մտնում են սրանց ժողովները, ենթ արկւամ են քննութեան, եթկ կողմերբ անպայման համաձայնին կատար է ած որոշումներին։ Հակա/է ակ պարագային գործր հասնում կ կաս ավարութեան և քարդուղարները հարստահարամ կողմերի քսակներբ։
Դատաստանական այո սոոակալի վիճակը անշուշտ ժողո վուրղի արդար բողոքին տեղի պիտի տար, տրտունջներն ու մրմունջքհերը պիտի խռով էին, ինչպէս յափշտակողների, նոյն պէս պետական բարձր իշխանաւորների հանղիստր։ Բայդ այնպիսի խոր տղիտութեան մկջ կ թ ւսղւած երկիրր, որ չարատանջ ժողովարդր մոլորւել կ, առա^ւորդող տարը չունի, որ հհտեիւ ծան մի ղաս աղքատ կղեր—իւլկմաներ, սլանք անվերջ քարոզներ են կարդում ժողովրդին սթափէելու, աղ ասււելու ոչ միայն անիրաւ, կաշառակեր դատաւորներից— քաղաքական թէ կբօնական, այլ թօթափել հողատիրական լուձր, որը դուրանի և շէրիաթի հակառակ նրա վզին ղհոել է ձրիակերների և հաբամխորների (հարամ ուտողների) ձեո* քով։ Ժողովուրդ ի բեբանր այնպէս կ վառ լել ախունդներից և թ ալաբաներից, որ նրանց քարոդութիւնը նպատակի չի հասնում, չանի որ սրանք — անփսղ կղերը հնարտւոլոնղած ղկպ
