Էջ:Իմամաթ.djvu/31

կան—հըէտ) 1'քհնւյ աղօթ արտն յաճւսքսողներին հբւսպարակա պէս կարղում և բացատրում են Այդ րրօշիւրներըէ ոբի իւրա քանչիւր նոր մ^տքը, բառը, ոճը ն դարձւածները ամիսների քն)քութեան Նիւթ է մատակարարում. Արժանաւսբները ժողո վբդի հեաարրքրութեան առարկա են դառնամ երկար ժամանակ, իսկ թոյլերը ծ աղբ ի են մատնւում։ Բայց միայն տէօրիայով ոչ ոք չի կարող միւջթէհիդ դառնար. Երբ ժողովարար մի կանղքւաատի աոտւած արան ական, իրաւաբանական և բարոյական դիտական բարձր ընդունակութիւնների հետ ծա նօթանռւմ է, ըմբռնում է նրա քարոզած մտքերը և դրտււում է նրա հեղինակութիւնով, տասնեւսկ տարիներ քնեութեան )>իւթ է դարձնում այդպիսի դիտնականի վարհը։ Մէհթիի պատ ղ ամի համաձայն միմիայն այնպիսի դիտնականի կողմը պիտի դարձնի ժողովուրդը իւր հայետցքը, որը «Կարող և գսւզել իւր կրքերբ, չկատարել արզիլւածբ, հպատակնել Ալ |ս»6ի սուրբ կամքով սլսւտւիրսւձներին եւ խոյս տալ աշիւար> Տալիճ ւ|այելչու|»իւհհերից, նոիւութիւճներից եւ շււայլա թիւ6ներից»է միւջթէհիդացուն ոչ միայն բարձր դիտնական պիտի քինի, ոչ միայն ծանօթ պիտ ի չինի հուրանի վարդապետ ութեան է իմամներից դրւած հադիսներին, այլ կեանքում այդ բորբը գործադրող, բարոյական, սակաւապետ, արդտրա սէր, անփառ ասէր, անշահասէր, անկաշառ և ժողովրդին նւիրւած մարդ պիտի էինի։ Այս դարում այսպիսի յատկութիւն նեբով մարդ կասկածելի է դաներ բայց ւիա Կդհբը անցեալ XIX դարում կարող է պարծենալ այդպիսի կղեբտկաններովէ որոնց առա^ թափում էր իւր դանձեբը և երկրպադում: Շէյխ Մ ուրթ ուղտ Ալին արժանացած էր երկրպագութեան իւր ան պատմելի բարեգործաթիւնների, առ աքին ութիւնների և ան շահասիրութիւնների համար: նրա ոտքերի տակ թափլած