միայն առաիան նման խոր խուզում էին՝իրենց ոչխարները, այք դուրի ոգու համեմատ հետամտում էին ժողովրդին մաշ կել, ճարպն էլ պոկեէք մեծամեծ դրամագլուխ ղիղևի կաիւ ածն Արը ի /ը ացնելու , եկամուտները ճոխացնելու, իրենց փարթ ամ կեանքի շոայլութիւններին յագուրգ տալու համար։
(*իա կրօնիւսղանդաւո բները իրենց աոտձիղ վարդապետուհի լեներով մշանգենաւորապէս իրար դէմ կռիւ էին մղում, մրցում և մէկը միլսի արատները մերկացնելով, ծաղրի նիլթ էին դարձրել կրօնի էական գաւանութիւնները և գայթակղե՛ցրել ամբոխին անգամ։ Պղնրը վաղուց պար ղա թիւնը մոռացել, անձնատուր էր եղել փարթամութեան, ՝սձւձնուրտցութեան յահորգել էր ղեղխաթիւնը, պորտաբուծութիւնը, սա կաւապետութեան՝ ւսգահութիւնը, ժողովրդասիբութ եան՝ ցո փաթիւնը, արղարազատաթեան՝ կաշառակերութիլկը, աչա ոութիւնը։ Ժողովուրդը զղւել էր ւԳՎթէհիդննրիղ, նորա նոր սպանդաւոր քարոզիչներից, * որոնք ձգտում էին իրտր ձեսքից յափշտակել ամբոխը։ <*իական վարդապետութիւնը \ այնքան էր մաչուել։ Մևհթիի, հաբուլգաի առասպելները այնպես էին թուլացել, որ ոչ միայն կրիտիքայի չէին ւյիմանում, այլ այնպէ”ո ծագրւած էին, որ ամենքը սպասում էխն որեէ հիմնական վեբանոբոգչի։
4. Պարսիկ ժողովուբդի զարգացած աննշան ղաոր արտաքին—եր ոպա կան վերանսրողութեան կարիք էր զղում, իսկ ամբոխը սպասում էր հազար տարիից իվևր անյայտա ցած Մէհթիին ԼԱստւածայայտնութ եան), յուսալով որ նա. վերադառնալով հաբուլգաից կասաֆացնէ աշխարհի վրա այն երանելի վիճակը, որ բոլոր աղգերը մի հոտի վերածած, մի հովուի հովտնիի տակ բարև բազղութեան մէջ կապրեն և աշ խարհը մշանֆենաւոր դրախտի կվերածւի, իրենք էլ դար
