կարող ոտքով այսչտփ ճանապարհ կաբել Ուխասո ոբները չլարած հեծան ձիերը և գնացին երկբպագելու վհաղրաթը— Աահաբին»։ Բայց հալաքա ծիներիցս ամենազարմանալին այս է. մի օր Մաքուի խանը առաւօտ վաղ գնում է տեսնելու իւր կալանաւորինորը բերդ՛ում, ապաո աժի գքխի զօրանոցսլմ էր բանտարկւած։ Ցանկար ծ Ճանապարհ ի կիսի զառիվայրի վրա ւսպշածէ անշարժանում է Ալի խանըէ երբ նկատում է Օէիդ Ալի-Մէհմէդին առ լակի մօտ լւացւելիա—Մի վախենալ, Ալի —խուն, ասում է Բաբը, ինձնից քեղ վնաս չի կարող հասներ Րւղեցի այսօր քեղ ապաւցսւցանել, որ ես ոչ քո, ոչ էլ քո իշխանաւոլփ կալանաւորը եմ, այլ այ»տեղ մնում եմ միայն Տիրոթս կամքը կատարելու համարւ Բաբկացիր բերդը ե\ պիտի համոզլֆս»։ Ալիխանը զողալով բարձրանում էք տեսնում է, որ զինւորները նստած են սլահականոցի աոտթը, փական-քով , էլ կապւած է Բաբի բանտի ղուս բ։ Հհինւ որները բացում են, ղուոր և մնում են, չլարած։
համանման արկածներից և բժշկաթիւններից Սէիդ—Մ իրղա—Մէհթին արձանագրում է երեք հագար դէպք և ներկայացնում է Բաբին բանտում: Կալանաւորը հրամայում է մէկ մէկ բոլորը կքսրղալ։ Երբ Սէիդ-Մէհթին աւարտում է ընթերցումը, ասում է։
—Ափսմս, շատ ես տանջւել, անչափ ես յյոգնել, մինչև Այդ բոլորը հւսւաքել ա արձանագրել ես։ Բայց ցաաւմ եմ, որ քեզ մեծ տհտճութիւն պիտի պատճառ եմ՝. Տար, Այդ բոլոր գրածդ լլսւ, ղրանց հետքն անգամ չմնա Այդ թղթի վբա։ Եո հրաշք գործելու ոչ իրաւունք ունիմ, ոչ էլ կա բո ղաթիւն, այդ բոլորը Տիրոթ ողորմութեամբ կաաաբւած դէպքեր են։ Այդպիսի■ գրւածները և պաամւածները ընթերցողներին և հւսւաաացեաէներին կարող են մոլորութիւնների մէջ մղել և
