Էջ:Իմամաթ.djvu/92

հայեացքը Մէքքէի Աև-քարի ուխտից դառնալուց յետո, այնպէս որոշեց Ի ս չամի պաբղութ իլնից նախապաշարում ներքւ և մաբղապաշտութիւնների մէջ խրւած ժողովրդին իր անղդայութխնից սթ՜ափեցնել և մի ղարկ տալ դէպի առաթա ղիմութիւն՝. Նա իր այս կոչումի մասին մեծ հս/ւատ ունէր, նա համոզւած էր. որ ինքը աշխարհ էր եկել, որ մարգկու• թիւնը սթ ափեցնէ և առաթ)արդէ այն երանելի խ աղա ղու-թեան վայրը, որին ձգտել և չեն հասել նախորդ մարգարէներն ու աո.աքեալները և մեծ յոյսով սկսեց քարոզոլթիւնները, որը անչափ աթողութիւնով առաթ աարաւ* Անչափ վաւստեր կանք որ հարը իր խոսակցի, ընկերակցի մտքերը կարդալու և յայ անելու ,մեծ ըն դ ռւնա կութիւն ունէր, Վահալանդ գիւթելա, կաշկանդելու։ Այս րնատուր կարողութիւնը Աստւածաին շնորհի մի հիւլէն համարն լովհՆուգդէի-Օւլահը) Աստւածութեան մի կէտը դաւանելով, նա վսաահ քարոզեց և նրան դա ւան և ցին հազարաւորներ։ * ար էլ Բաբ հիշրփյեցին երբ երեք հորս օր կաշկանդւեց, չկարպացաւ մզկիթ՜ում շուր թերը շարժել և դաս—քարոզ խօսել, նա մինչև մահ այդ պարագան բացատրում էր. իբր թէ մզկիթում իրենից բարձր հասկացողի, մտածողի և բացատրողի ներկայոլթիւնընրան կարկամեցրել էր։ Բաբի ազդու խօսքը այնքան մեծ հաւատ էր ներշնչում, որ նրա հետ վիճող իւլէմները ՛ոչ միայն անպայման դալանում էին նրա աստւածայայտնութիւնը, այլ մինչև անդամ բուժւում էին իրենց ախւոերից։ Այնքան վստահ և ուժեղ կամք ունէր հաբը, որ նրա առաթ ընկճւեցի՝ն, լս եցին ամենանշանաւոր գիտնական պարսիկները, նրս/հ պաշտեցին իւր գարի մտքի ու գրչի ներկայացուցիչ հայըեն-տկիցները Եփրատից մինչև Գանղէս։ Նրա հայեացքը այնքան զօրաւոր էր, սր կաշկանդել էր պարսկական ամենախիղախ մեծամեծ