Ռուս գեղանկարիչ Ալեքսանդր Իվանովը մի այնպիսի հիասքանչ նկար ունի, որ այն համեմատում են երաժշտության և բանաստեղծության հետ: Այնինչ կտավի վրա յուղաներկով պատկերված է սոսկ քամուց օրորվող մեն մի ճյուղ: «Մի՞թե որևէ հետաքրքիր ու գեղեցիկ բան կա այս սովորական ճյուղի մեջ»,- հնարավոր է, որ մտածեք դուք։ «Նայեցեք, հապա,— ասում է նկարիչը,- տեսնո՞ւմ եք, որքան նրբագեղ ու սլացիկ են ոստերի գալարները, ինչ բազմերանգ են տերևները, արևի տակ ոսկեզօծ են, ստվերում՝ կապտականաչ, գրեթե սև»: Ճյուղը նկարված է այնպես թեթև, այնքան ներթափանցված լույսով ու ճախրասլաց, որ ակամա ինքդ քեզ հանդիմանում ես. «Այդ ինչպես է, որ առաջ չէի նկատում ծառերի գեղեցկությունը»։ Այդուհետև կսկսես նկատել ծաղիկների, քարերի ամպերի նրբերանգները, լույսի շողերն ու մութ, թավշե ստվերները Այդ ամենը տեսնել մեզ սովորեցրեց գեղանկարիչը:
Ահա Մարտիրոս Սարյանի «Քարինջ գյուղի կոլտնտեսությունը Թումանյանի լեռներում» կտավը: Ամենասովորական մի պատկեր է ասես, լերկ, ժայռոտ լեռների փեշին՝ նեղ հովտում ծվարած մի գյուղ, մի կտոր երկինք, մի քանի ծառ ու փոքր մի նախիր: Բայց տեսեք, ի՜նչ խրոխտ ու վեհ են ուս ուսի թիկնել լեռները, ի՜նչ երկնասլաց են դրանց ժայռեղեն կատարները, իսկ որքան մտերմիկ է ձորակում ծվարել գյուղը և որքա՜ն ջերմորեն փարվել տաք լեռան փեշին: Բնության ինչպիսի՛ վեհասքանչ պատկեր։ «Իսկ ինչո՞ւ է, այ, այն լեռը մանուշակագույն, գուցե կհարցնեք դուք, միթե այդպիսի լեռ լինում է»։ «Իսկ դուք ուշադիր նայե՞լ եք մեր Հայաստան աշխարհի լեռներին: Չե՞ք նկատել, հապա, թե ինչպես են նրանք անսպասելիորեն գունափոխվում վայրից վայր, եղանակից եղանակ, ժամեժամ, թե ինչպիսի անհավանական երանգներ են ստանում արևի ճառագայթների տակ»,– ասում է նկարիչը։ Իրոք որ, լեռներն այնքան դյութիչ են, այնքան լուսաշաղախ ու խորհրդավոր: Եվ դու լցվում ես գեղեցիկ մի հույզով, գեղեցկանում ես ինքդ:
