Այս էջը հաստատված է

դրդված ծածկում էի, որպեսզի մեռնելես հետո միայն հրապարակ գան յամոթ և ի նախատինս մեր անօրինակ էնտելիկենցիայի: Բայց այն պարագային, երբ ես երևակայածս կամ համոզված, չարաբաստիկ եզրակացության կհասնիմ ինձ դավաճանող բարձրագույն կրթությամբ օժտված քարեղեն արարածներու կողմանե, այն ատեն բնականորեն ինքզինքս արդեն կենդանի մեռած պիտի համարեմ և թույլ տալով խոսել ամենուն4...


130. ԳԱՐԵԳԻՆ ԼԵՎՈՆՅԱՆԻՆ

1914, 10 հոկտեմբերի

Ատթյաման գյուղ

Ալեքսանդրապոլի շրջ<ան>

Ազնիվ բարեկամ պ. Գ․ Լևոնյան,

Տփղիս

Այժմ ճանապարհորդության1 մեջ եմ Արագածի լանջերում, մոտ տասը օր է, որ գտնվում եմ այս գյուղում։ Մի դժբախտ պարագա հարկադրեց զիս այստեղից գրել Ձեզ և Ձեր աջակցությունը խնդրել մի բարենպատակ ձեռնարկի համար։ Գյուղումս գտնվում են երկու փոքրիկ մանկիկներ՝ ի հորե որբացած ավելի քան մի տարիե ի վեր, իսկ ծայրահեղ աղքատությունից բռնադատված մայրերնին ալ ամուսնացեր է՝ թողելով անտեր երկու դժբախտ որբեր՝ մին մանչ՝ 6 տարեկան, իսկ մյուսը աղջիկ՝ 3 տարեկան։ Ամենադժբախտ դրության մատնված այս վիճակը գյուղացի մի քանի կարեկից անձանց ուշադրության առարկա լինելով՝ միտք հղացեր են ղրկել որբիկները Տփխիս և հանձնել ոևէ բարեգործական կամ որբախնամ հիմնարկության։ Նամակս Ձեզ ներկայացնողը մեկն է նրանցից, որ հանձն առած է գալ այդտեղ և ամեն հնարավորն ի գործ դնել այդ դժբախտ արարածները թշվառութենե ազատելու համար։ Ուստի ես ևս իբրև ականատես խնդրում եմ, որ պետք եղած աջակցությունը ցույց տաք և խորհուրդներ տաք ինչ կերպ գործելուն և ում դիմելու մասին, որպեսզի հաջողությունը երաշխավորյալ լինի և ձմեռվան վերահաս վտանգներեն ազատվին այդ երկու տարաբախտ անմեղները։

Մնամ հարգանոք՝
Ձեր Թ․ Թորամանյան