1
Դուստր եդեմի ո՜վ հանգստութիւն բնակեալ ի մթան աստ լռին մայրեաց
Որ յաղջամղջին ամփոփեալ[1] ձեռօք հանգչիս ի լուսափայլ թաւս
ծառաստանեաց։
Փողես[2] ընդ հովուաց ի վերայ աղբերց երղես ընդ հավուուհեաց ի ներքոյ
ծաղկանց։
Փնջես նոցա պսակ լսես զհնչիւն զանգակաց նոցա[3] պարող ոչխարաց
Սիրեմ ես զքեզ որպկս պատանին, սիրէ զհարսն իւր քաղցր հանգստութիւն
Հեղ զքեզ համակ ի դաշտս հոտանոյշ, կամ անդ ի թփին, ար սոխակք հանգչին։
Հազիւ նոլիրես սրտիս լուսաբեր[4] զքո անթառամ պսակ երկնային.
Եւ ո՞հ գրկես զիս որպէս գրկեցեր զփողահար [5]հովիւն զերգող հովուուհին։
Անցնիւր շարժ ծառոց, անցնիւր կական աղբերց, երգ շինականաց՝
որ գայ ի գիւղէն
10
Շունչ քո արդեն իսկ ով աստվածուհի ինձ ի յեղանակ երկնայնոց վախեն։
Անկեալ ի վերայ, կաթուածոց ցողոյ դիտեմ[6] երեկոյան աստղ քո սիրահար.
Դիտեմ[7] ի լուսինն ո՞վ հանգստութիւն՝ որ ի գլուխս[8] լերանց հայի քաղցրաբար։
Ժպտեա՚ց ինձ համակ[9] ով հանգստութիւն, որպէս ժպտեցար յաւուրս մանկութեանս
Մինչ գանգուրքս կոկեմ վարդովք[10] պսակեալ խաղայր ընդ օդոյ երեկօրէին։
Ոչ օրիօրդաց քաղաքին հրապոյր[11] ոչ կապուտ ինչ աչք ոչ պտկեալ բերան
Ձգեսցէ զիս ի քո ձեռաց ի հրճուանս պարառուաց կամ թէ քնարից քաղցրաձայն.
Աստանօր ի մէջ պտղոց և կաթին ընդ հարթեայ յարկաւ բարեկամո՛ւհի
Կաց առ իս մինչև տարցիս ի խուղ եդեմի ի ձեռս քաղցր[12] աղջկան մի։
