Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկերի լիակատար ժողովածու, հատոր 1 (Khachatur Abovyan, Collective works, volume 1).djvu/149

Մի թողար՝ էս կրակն՝ որ իմ ջանս էրի,
Մի՛, իմ Նազլու ջան՝ էս զինումն էլի
Մենք շենք պատահիդ, էն սառը գետինն
Ա մեր փուչ փայր սև հողի տակին։

Վարդին իր հոտը ի՞նչ պետքը կգա,
Թե^[1] ինքը ծածկի ու մարգիս չտա,
Բայց ի՞նչ անիրավ նրա անմեղ ծաղիկդ
Կրակը կքցի, որ հովանա միտքն։

1. Որ թէ