ԿԱՐՕՏՈՒԹԻՒՆ ՆԱԽՆԻ ՎԱՅԵԼՉՈՒԹԵԱՆՑ
Ասացեալ 1824 ամի. յԵրեվան.
1
Ե՞րբ տեսից զքեզ քաղցր իմ Հայրենի՝
Անցեալ ի հին դարս հաւուց մեր նախնի.
Գալարին աղիքս, միտք իմ ցնորի,
Մինչ նախնի վիճակ քոյ յուշ իմ ածի։
Հայեցեալ ի շուրջս՝ միայն աւերակք
Ինձ յառաջ բերեն զնախնեացն յիշատակ.
Պայթեն զգայարանքս, այլ ո՜հ, ես անզոր
Կարօտիւ միայն լամ անօժանդակ։
Ե՞րբ առ արձանօք նախահարց մերոց
10
Զոհեսցեն աշխոյժ պատանեակք Հայոց
Ջերմ իւրեանց զարիւն՝ պատարագ յանոյշ
Ի սիր Հայրենեաց, մաշելոյ անյոյս։
Ծխի յամպս արդէն յԱղուանեաց դաշտին
Երկնընծայ նուէր սուրբ ոզջակիզին.
Անդ Վարդան փրկել կրոն, զՀայրենի
Արեամբ իւր գնի փառս զիւրոյ ազգի։
Եւ սուր Հայկազանց զխումբս թշնամեաց
Յոճիրս մաշէ՝ իբր զշեղջ խռուաց.
Հսկայն անկանի անդ անմահ փառօք,
20
Պատուեալ, պսակեալ ի քաջ նիզակակցաց։
Ո՞ր հողմ կատաղի զմեօք հնչեաց,
Կործանել զսիւն միաբան ազգացս.
Փչել յանխարդախ որդիս Արամեան
Զայս հոգի տկար, լոյծ, հեղգ, հեշտակաց։
Կրկնեսցի շրջան այնց ժամանակաց,
Զի ՚ւ մեք վառեսցուք ի նախանձ փառաց.
Ժառանգել զանուն մտերիմ որդւոց,
Տալ զկեանս ի զոհ սիրոյ Հայրենեաց։
|
|
