Ձայն աղաղակի որբոց և այրեաց փակէ զլսելիս,
Դղրդայ քաղաքն[1] ծփեն բնակիչք ի հեղեղ արեան.
Արքայն Հերակլէս քաջ նիզակակցովք[2] յողրաճայն լալիս
Թողու զիւր աթոռ կախէթեան յանտառս լինի ապաստան:
Ի դառն տագնապի հայր զորդի, զտուն մոռանայ, թագչի,
Եւ սուր սևագունդ դառնաշունչ պարսկաց կատաղի անհնար,[3]
Զորդի ի ծնողաց, զհարսն յառագաստէ վարէ իւր գերի,
Աղայ Մահմադ-խան[4] անսիրտ բռնաւորն անողորմաբար.
Ի տանէ ի տուն մտանեն դահիճք մերկեալ զսուսեր
Կոծ ողբերգութեան զթարինս գալարէ, մանկանց և տղայոց
Լերինք Տփխիսոյ հեծեծեն ի ցաւ բնակչաց անտէր,
Այլ անօրէնին սիրտ արեանարբու ոչ շարժի յողբոց։
Վեհազունք վրաց վատնեալ զյետին ճիռ զօրութեան իւրեանց
Եւ արքայն գթոտ[5] ի հեռուստ կացեալ յայս դառն տեսարան
Հային և ողբան, բայց անզօրացեալ յանթիւ թշնամեաց
Փակեն զդէմս իւրեանց, փախչին[6] զի մի՛ վկայ լիցին չարոլթեանս
Գանձք, հարստութիւնք, կալուածք[7] թանկագինք աւար հարկանեն
Ապարանք շքեղք, գահոյք փարթամաց թաղին ի մոխիր,
Զոր ձեռք արեանռուշտք[8] կործանել կամ խլել անդ ոչ կարացին
20
Անյադ հրդեհին եղև կերակուր և անդարձ ոճիր։
Բայց և յայս միջոց սուրբ առաքինութիւն
Ցուցանէ մեզ զիւր հզօր զօրութիւն:
Զորական մի խիստ թուրը պլոկած
Մտավ մեկ փոքր տուն[9] աչքն արյունով լցած.
Կամեր որ իսկույն սրախողող անի
Ինչ որ տանը կայր ծառա թէ ընտանի։
