Դաշտք Հայաստանի ի բերս յուռթի, չի,
Սիրտք Հայկազանց դեռ ի վէրս նողկալի,
Ծոցք Արաբատայ մթերեալ դանձիւք,
Արամեան որդիք՝ ժիրք և շնորհաշուք,
80
Մասիս մեր՝ հզօր, խլախտ, ամպագրոհ,
Միտք Արշակունեացս վսեմ, բարձրախոհ.
Ստինք Թորդոմայ Կասպից և Սեալ ծով
Պաւտին՝ պարպատեալ կաթամբ կենագործ.
Ձեռք[1] Ասքանազեան ազգ մեր մեծագործ,
Քաջայաղթ բազկաւ՝ բուռն և մեծագործ.
Կամի՛ առաքել, ամբառնալ ի վեր
Զօրհնութեան պտուղս, զմաղթանացս նուէր:
Կամի՛ լուսատու, երկնային արքայն
Ծագել զճառագայթս ի ձորս մեր անձայն.
90
Հանել զբիւրազգի բերս և զարմտիս.
Տալ փնջել մեզ այժմ ծաղկանցս դրա՛խտիս,
Ուր ցնծայրն երբեմն նախահայրն՝ անտխուր,
Պսակել, պատուել զգագաթն այն հզօր
Ոսկեալ պսակալ, ուր էրն Նոյեան ձոր։
Այլ ծանր գոլորշիք մերոյն այս գնդի
Նեխեալ ի բարձունս նիւթռվք զազրալի
Պատեալ՝ գօտէ զմեօք թանձրութեամբ սեղմեալ,
Պատան երկաթեայ յանձն մեր մածեալ.
Հուր, ծծումբ խցկէ ի ներքո ի շնշելն.
100
Աւաղ սոյն ոսկր ժանդ՝ թոյն ի բարբառելն,
Բռնցկէ, թափէ յորովայն մեր խոր։
Շունչ իւր մրրկեալ յել, մուտս դառն սրտին,
Իբր Ետնայ գիժ՝ գրգռայ փորոտին։
Շփեա՛ իմ Մուսա՛յ թևովք քով հեզիկ,
Թո՛ղ ժանդ այս մթեր ամպոց թանձրաձիգ
Խռնեսցի ի մի կոհակ, յոյզ մրրիկ.
Թափեսցկ զիւր շանթ՝ ժանդն կայծակնահրոս.
Պարզեսցի պատկեր երկնից շնորհալոյս։
Մեր ջերմ արեգակ զիւր Հողս սփռեսցէ՛,
110
Մեր սուրբ դաշտորայք զկնդրուկս իւնկեսցէ
Առ մե՛ր լուսատու Արքալ մեծազոր,
Առ մե՛ր Հայր գթած, բարի և հզօր.
Կնդրուկ սրբութեան սիրոյ սուրբ սրտից,
Կնդրուկ անուշից, զոհ ողջակիզաց.
Արդար սեղանոյ Նոյեան սուրբ դաշտաց,
Նոյեան վեհ որդւոց, Նոյեան զաւակաց.
