Յեղակարծուստ անդ ձորավայրն
Լցաւ զօրօք անմարմնական,
Ոմն կապտազգեստ, ոմն կարմրանկար.
Վրէժ ժպրհին՝ ակն յանդիման։
Բարբարոսին կուրծ բեկեալ անդ,
Առ իւրսն ձայնէ սասանահար.
«Տե՛ս, ա՛նց՝ անմիտ հողածին՝ արդ.
140
Ընդ ում մղիս դու ի պայքար«։ գ)
Խուռն բազմութիւն ցնդի ի խռիւ,
Ոմն ընդ թիկունս զիւր աչս բանայ.
Ոմն քսացեալ անբան ձայնիւ:
Զընկերսն ի դարձ կոչել ջանայ:
«Աղա՛մ, գեօր գէչ անդ կրծաբավխ
Գոչէ ամբոխն՝ յերկնապասաան,
Գոռոզ հոգին գիւաշաղախ
Անդ ճանաչէ զփըկչին նշան։
Այլ ո՞ւր այն դար ոսկեկամար՝
150
Հայաստանեայց կուռն զօրութեան.
Որ զքեզ կառոյց՝ հրաշատաճա՛ր,
Իւրում անուան յանմահ արձան։
Նա հոգեշունչ լեզուաւ եդ քեզ
Անուն «Այրի», սիրտ իմ այրի։ դ)
Ո՞ւր հարսնութեան մանեակ, բեհեզ
Ո՞ւր փեսային թագ, ծիրանի։
Անդ ի տխուր միայնութեան
Բեկորք չքնաղ, ապարանին
Հիմնատապալ, ի շունչ անձայն ե)
160
Զոգիս քաղեն անցաւորին։
Լերի՛նք՝ աստ վեհն Տրդատ արքայ
Տարածանէր զբազուկս հզօր.
Այս աւերա՞կք՝—կայան նոթա,
Այսպէս խախտեալ գյուխ ի կոր։
Հի՞մ Հայկազանն աստ անխռով
Դիմէ ուխտել այնպէս ուրախ.
Հի՞մ նորա աչք յարտասուաց ծով
Ոչ փոխին՝ այս տեսիլ դառն ախ։ —
