1
Ցաշխոյմ հասակի ծաղկազարդ կենաց
Զմայլիմ ի հրապոյր կրից հեշտալեաց.
Բայց՝ ո՞հ իմ չքնաղ ծաղիկ թարշամեալ,
Յոր դէմք իմ կարօտ՝ սիրահար յապշեալ։
Մնաց ի սրտիս թափուր անապատ,
Եւ ես գոչեմ։ «Սէրն է ցնորք անհաստատ»։
Յարբունս հասակի սիրեմ զդրգանս.
Գանձք, փարթամութիւն քամոքեն զիմ կեանս.
Բայց փոխան բախտի, աւուրց զուարճալեաց,
10
Կսկիծ սրտամաշք՝ ոհ, ինձ մասն մնաց։
Յալիս ծերութեան թողեալ իմ զցնորս,
Յունայն են, ասեմ, գրգանք հեշտախորժ։
Շաւղին ճշմարիտ ի խնդիր ելի.
Ամէնից զպատճառ գիտել կամէի։
Բայց մեզ զգաղտնեաց բանալիս գտանել,
Մե՞զ զիմաստութեան զհորձանս չափել։
Ցնորք՝ ամենայն գիտութեանք մեր աստ,
Մեր իմաստութիւն, յանայն, անհաստաա։
Առ իմէ՞ ունիլ զձեռս բռնակալու,
20
Մինչ իշխանութեամբ ևս չեմք յանդորրու,
Մինչ անկուշտ մեր սիրտ մնայ անխաղաղ.
Կարե՞մք տալ այլոց հանգիստ անխարդախ։
Ընդ յարկաւ եղևնեայ յայգիս հոգեզմայլ
Ի գիրկս քո սիրեն՝ սիրով քով վառեալ,
Տակաւին իմ կեանք մաշէին անբոյժ։
Ո՞ւր բախտն, մինչ հոգին չունի զայն աշխոյժ։
Հերիք հեշտասունք ոչ ծանեան բնաւ
Զիմ վհատութեան զոգեսպառ ըզցաւ.
Բթացաւ իմ ճաշակ, վատնեցան զգացմունք.
30
Զիս խանգարեցին ընդ վայր փափկութիւնք։
ԿարԷ՞ լինել քաղցր՝ բանական հոգւոյն,
Որ չէ՛ կարևոր, բայց միշտ անկայուն։
