Ի 1842-ԻՆ ՏԵՍ ԱՆԵՄ ՋՍԱՐՔԻՍ ՎԱՐԴԱՊԵՏ ՎԱՆԱՀԱՅՐ
ՍԱՆԱՀՆԱՅ ԴԻՄԵԱԼ Ի ՀԱՅԱՍՏԱՆ ԱՌ Ի ԺՈՎՈՎԵԼ
ՋԱՐՋԱՆԱԳՐՈԻԹԻԻՆՍ ՏԱճ ԱՐԱՑ ԵԻ ԴԱՄԲԱՐԱՆԱՑ,
ԶՈՐՍ ԵԻ Ի ՏԻՊ ԱՐՁԱՆԱՑՈՅՑ Ի ՏՓԽԻՍ,
ԱՌ ՈՐ ԳՐԵՄ.
1
Ծաղիկք Արամեան դաշտաց խնկածին
Վաղուց ցամաքե ալ՝ դնին փոշեթաղ.
Ո՞ւմ արդ ի խնդիր հայրենեաց որդին
Ելեալ՝ տարագրի ըղձակաթ այժմ՝ ա՜խ։ —
Ոչ բուք դառնաշունչ մղեալ ի հիւսսոյ,
Ոչ տօթ կենսախարշ ի ջերմն հարաւոյ
Փշեաց՝ կործանել զաշխարհի մեր զշուք
Թողուլ մեզ զալերս՝ մտամաշ ի սուք։
Ասա ժանդ ժամանակն բարձեալ զմահակ՝
10
Փշրեաց տապալեաց անգութ բռնութեամբ
Զբիւրամե այն ճգանց զանմահ յիշատակ,
Կեր ետ կորստեան՝ բնաջինջ աւերմամբ։
Աւերակք մամռեալք կանգնին անբարբառ.
Արձանք, ապարանք ցնդեալք ի փոշի.
Հրդեհ արձակեալ ի սիրտս սիրավառ,
Ձայն են հեռանալ, թողուլ զամալի։
Դեռ յոխորտ թնդայ Զանգին կատաղի,
Դեռ մարմանդ հոսէ Երասխն մեղմաձայն.
Դեռ ի վարսս ալեաց ձիւնափայլ՝ կանգնի
20
Մեր հինն Արարատ՝ անմռունչ, ապաբան։
Այլ դիւցազնական ուր ուժ զօրութեան,
Օր ի կուրծս ժայռից քանդակէր մատամբ.
Տեղի սրբութեան, արձան մեծութեան
Ի ցոյց հրաշից՝ գերճարտարութեամբ։
Հետք նոցա ար՛դ չի՛ք, անցին, ախ անցին.
Թողին մեզ զամէնն սքոյ տեսարան.
Ուր և. յառեսցի քո ակն կաթոգին,
Թափուր անապատ մնայ քեզ յանդիման։
