Վտարանդին եկեալ յիւր գղէակ,
Անդ հարկանէ զդուռն ամրոցին,
Աւա՜ղ բանիւք որոտագին
Դրունք նմա յետս բանին.
«Կրէ զքող՝ դուք զոր խնդրէք
«Հարսնաւորեալ երկնաւրին,
«Յերեկ եղև նորայն հարսանիք
40
«Ուր նա մատոյց զինքն վերին»։
Զհայրենի ամրոց քաղցրիկ
Նա մոռանայ, թողու յամայր,
Այլ ո՛չ յիշէ զիւր զէնս, զիւր տէդ.
Եւ ո՛չ զձին իւր հաւատար.
Ի Տագբուրգոյ նա իջանէ,
Ելեալ ի բաց անծանոթի,
Այն՝ զի չքնաղ անդամք նորա
Ծածկին ի քուրձս բրդենի։
Եւ ոչ հեռի յայնմ կողմանց
50
Շինէ նա զիւր խրճիթ գծուծ.
Ուր ի միջոյ խորին մայրեաց
Նա տեսանէր զվանից շուրջ.
Ցառաւօտէ գիտակն եղեալ
Մինչ ցերեկոյ նա սպասէր,
Զլռին յոյս ի դէմս ածեալ
Անդ առանձին միայն նստէր։
Հայեր ի վեր ի վանս կոյս
Ժամս բազամս հայեր անթարթ,
Ի լուսամուտ սիրուհւոյն անոյշ
60
Մինչ լասամուտքն բանին յանկարծ
Մինչ սիրուհին զինքն եցոյց
Մինչ դէմք նորա գողտրիկ, փափուկ,
Զինքն ի խոնարհ ի ձորն իջոյց
Հրեշտակատիպ , ամբիծ նազուք։
Ընկողմանի այնուհետև
Լրջին աչացն տալ փոքր ինչ քուն,
Խնդամտեալ թէ միւս և
Այս լինեցի առաւօտուն.
70
Այսպես նստալ զաւարս յոլով
Այսպես նստեալ զամս երկայն,
Դիտէր ոչինչ վիշտ զգալով
Մինչ լուսամուտքն յանկարծ բացան.
Եւ ահա ի միւմ առաւօտին
Կայր նա անդէն դիակնացեալ
Դէմ յանդիման լուսամուտին
Դալուկ, լռին զդէմս արձակեալ։
