Հի՞մ սգադէմ երերի աստ հանգստութիւնն
Հեծեն անտառք, խոխոջեն վտակք ինձ ձայն բարյեալ
Հառալանօք աղետալի և դառնագոյն։
Այլ[1] կամովին տարայց զայս կիրս իմոց կենաց
Առ ի լինիլ քեզ ո՛վ Դաֆնէ իմ բախտաւոր,
Եւ ի խառնել երբեմն ընդ յայն ողբերգանացս
80
Զքո արտասուս ամենավճիտ և կաթնածոր։