|
70
Եւ զգուեաց սնոյց[1] սիրով ջերմեռանդն
Անձնազոհ եղեալ անհուն փորձանաց։
Օրհնեալ[2] գովեալ երկնաւոր Հայրն
Որ[3] տկարացս խնամարկեալ
Ի մի մարմնւոյ ստեղծ զնախամայրն
Զի լիցիմք մի շունչ կցեալ,
Խաւարափակ մնայր հողածինն, այս ի փոքր աշխարհ իւր ներքին
Թէ ոչ արեգն այն լուսածին, ճառագայթէր զնորա ուղին։
Կիրք դժոխակերպ, հոգեկործան, հողմակոծեալ զնորա սիրտ
Տապալէին զդիրս ամենայն առաքիննաք բարեմիտ,
80
Վայրենօրէն այրն ապստամբ խռեալ ի խումբս չառախտից
Կործանէր զինքն իւրով անձամբ զաստուածանման տիպն ամբիծ.
Այլ ապերախտ մարդն անօրէն անզուսպ, անկշիռ յիւր ընթացս,
Չկացեալ ի կեանս պատկառօրէն, չետ գին անգին պարգևացս
Ցաւօք բերեալ զմեզ ի լոյս, ցաւօք սնուցեալ, դարմանեալ
Նոքա անտրտունջ բարեյոյս սիրով տանեն զբեռն եդեալ,
Տուն և տեղի, յարկ, ապարան, ուստերք, դստերք ընտանիք
Նովաւ ծաղկին, նովաւ պսակին, կարգաւորել զայս աշխարհ։
Սէր էիր, քո անունդ օրհնեալ, վասն որոյ և հաճեցար
Սիրով կապել[4] ...[5] չքակտեալ զորդիս դիւրամոլար.
90
Հոգի ետուր դու իմ փոշւոչ կեանք իմ կենաց զկողակիցն
Նովաւ զգայ ստեղծուած քոչ զքաղցրութիւն համայն գոյից:
Իջանեմ ի խորս մթին տապանի, ցանեա՛ յիմ երես դու զբուռն հողոյ
Այս հատք հարուսցեն ի գարնան վերջն ի ծաղիկ իմ կենաց քեզ պտուղ սիրոյ։
Տապանք սառնադէմք գրգռեն զաղէտս[6]
Կարկամ, անլեզու անդ քո բարեկամ
Այլ[7] հետք շորշոփ քնքուշ հոտաւէտ
Ինձ ծաւալեսցեն իբր անոյշ բալղամ.
Ընդէր խզեսցէ՝ որ կապեացն զմեզ
Եւ ի խումբս վերնոց չիք ինձ սխրալի
100
Զան միւս անգամ միանալ ընդ քեզ
Խնդակից լինել անդ անվախճանելի։
|
