Փոխէ զգնացն, շարժի ծանր, պարծիլ ի շուքն պատուական։
Մերթ կանգնի պատկառեալ առ դլրամբք արևելից ժպտանօր ղմայլի
Ի հրաշ իւր հարսին[1] ողջունէ կաթոգին, համբուրել զհանղերձից քղանց չքնաղ.
20
Որ զդէմս նորա մեղմ շոշափէ. յամառ և ձմեռ, յաշուն և գարուն
Նա զնոյն պահէ օրինակ կենաց հնանայ, նորոգի թէ գառնայ
Ի տուն, հետևի[2] սիրավառ, սիրուհւոյն երկնընթաց։