1
Զաբթի՛ր դու խորազգած հոգի
Զի՞ է ցարդ՝ խորդաս ի մահճի,
Ահա՛ անդ խաւար գիշերի
Անցո և դու զքունն չարի։
Զի լռին՝ է այս երևակ,
Զի շնորհէ՝ զմահու գուշակ,
Յոր դնիմք՝ իբրու յանբընակ,
Չարեօք լի՝ ի բարեաց դատարկ։
Ո՞հ խոսից՝ թռչնոց երամից,
10
Որք կալեալ զդայլայլիկ ձայնից,
Ի խրատ՝ յիմարաց կուրից,
Արևուն ի տես խնդալից։
Ահա ծագ նոր առաւօտու,
Զծերպս, զխորջս առնէ լուսատու,
Անց անի և ոչ կեայ հաստ ու
Ով Խաչիկ ի միտ առ զայս դու