1
Քանի՞ անմիտ՝ միտք գահավեժ ի քոյդ բռանց յանդունդս սուզան,
Մինչ ուսուցեալ՝ ակնահայեաց՝ զքեզ նշմարել յանդգնեյան
Ո՞վ մերձաւոր՝ անհունորեն չե՞ս դու միշտ ինձ՝ յակն յանդիման.
Ո՞ւր ցնդի՝ ապուշ թշուառն ուղղեալ ի խորս՝ կորստեան:
Մի՞թէ երկնից այն վառարան՝ շեն հայելի քոյդ տեսութեան.
Ուր շնորհածիւր՝ կենդանագծի՝ պատկեր Քոյոյ Աստուածութեան,
Իսկ ո՞ւր ցնորի որդն չքոտի՝ խնդրել զՔեզ՝ որ անխնդիր
Ամենուրեք՝ ամենատեղ կաս առ աչօք՝ ի ներկայութեան։
Ո՛չ ամենայն էակք՝ զՔէն՝ պատմեն յիւրեանց յերգ անդադար,
10
Թէ որքան մեծ՝ փառաց քոց չափ՝ ձգի անեզր, անկետ, անճառ.
Այլ ուր ափշի՝ կոյր հողածինն ո՛չ պարուրե ընդ հայեցիւք,
Ոչ տեսանե՝ զՔոյդ ոգի՝ շարժուն խօսուն ի համայն բնութեան։
Յայս խեղդ անլոյծ՝ կաշկանդեցալ բելիարայն՝ մրջոտ հոգի.
Որ յանդդնեալ՝ նախանձ եբեր՝ զՀոյդ աթոռով երկնաւորի.
Այլ քոյ հզօր՝ ւեթ ակնթարթ՝ յո՞ր խորխորատ ո՛չ շիջուցին
Զնորայն ժողով, սանդարամետն որ յաւիտեան տանջիլ ունի.
Թշուառութիւն, զինչ մեծ քան զայս։ Այլ մեծ պատիւժ, մեծ պատուհաս
Այն մոր ի քոյդ սիրուն աչաց՝ տարատրոհի անյարկ անմասն,
Այլ ես զանուն Քոյ քարոզեմ զանճառ անունդ՝ Տէր իմ ստեղծօղ.
20
Յորդն չնչին որպես ի յիս Քեզ նուիրեմ զիմ զմիշտ փառս։
Որքան ի յիս ստեպ հարցին[1] երակք։ Եւ շունչս տածէ՝ որքան
Զքոյդ գոհութիւն, ո՞վ Եհովայ՝ օրհնեալ օրհնեմ յիմ գոհութեան
Բացի հոգիս՝ հայր երկնաւոր՝ կաց յաւիտեան՝ որ յաւիտեան
Առ քեզ զգառինս ունիս հիւրել՝ ի Հոյդ սեղան անմահական։
Որդւոյդ արեամբ ի կապանաց զիս արձակեալ՝ առ քեզ պահեա,
Ինձ զրկելոյս ի յաշխարհէս՝ օթարանիդ կալ միշտ ծառայ,
Թէ ոչ սրբոց Քոց մասնակից՝ որոց դասուց՝ չեմ ես արժան,
Ընդ անառակին գոնէ բնկալ զիս ի փաղփիւն ծոց հայրութեան։
